Efe Duyan 

Translator

bir bitmemişlik evvel

parmaklarım ve asetonlu tırnaklar

diken diken tüylerim soğukta

bir alacakaranlık marketi

anıttaki at

altı ayağı var, biri tüfek gibi kalkmış,

üstündeki adam ambarda bir elma gibi

kırmızı üstüne kırmızı üstüne kırmızı

yarım bir şey evvel

dünya ve seramik bir kupa

dünya bir parmak viski

dünya mısır soğutucusu.

       Bitmemişlik evvel

Banyoda eriyen bir nane, kasık

Kıllarında bir nane ve parmak sürülmüş toz,

Ve nane şeklinde akçeler, kırk paralıklar, kuruşlar

       Bozukluk, bozukluk, bozukluk

Bitmemiş bir şey evvel denir buna

Temeller açıldığında,

Sözcükler tamamen mıknatıstı.

Bitmemişlik evvel

Bir bebek neredeyse koca bir muz yiyordu.

Küçük kaşıklar, küçük kaşıklar, küçük

       Bitmemişlik kadar evvel.

Lavabolar bina kadardı

Bir tezgahlarsa tam karşıtı

Mutfakta gorillalar

Kömür treni- bitmemiş bir

Yaralı bir çocuk- bitmemiş bir

Şeker dükkanı- bitmemiş bir

Traktör izleri- bitmemişlik evvel

Değil. Bir keder evvel

Değil, bir aydede evvel değil, bir yalnız evvel

Değil, bir lastik evvel bir şahin gölü evvel

Değil, bir rüya evvel değil, Freud evvel

Değil, rengarek bir kamyonet evvel

Değil, kiraz kadar evvel

Değil, oyuklar değil, kanyonlar

değil, bitmemişlik kadar evvelden kesilmiş buz kayalar değil.

       Kırmızı değil, kırmızı değil, kırmızı değil,

Kaynayan su değil, şişe

Değil, punç şişesi

Değil. Sakız değil. Ayakkabı

Değil, ağzında sakızıyla çizgi film dedektifleri

Değil. Anlatı değil, doğmak değil,

       yaşanmış sonra ölünmüş.

Mezar değil, kül

değil, kemik değil, zar

değil, duman eğil, ateş değil. Mango peşinde karınca

değil.

       Bitmemişlik

Değil, rat-ta-ta için yağmurluk değil

Bir yağmurluk evvel. Bir köpek evvel

Bir şapka evvel, bir aşk evvel, bir hafta evvel

Yalnızca hayır vardı

Benzin değil, kamyonlar değil, yalnızca tüneller

Yalnızca kaldırımlar, yemek değil

Yalnızca koku

Sesimde bir şarkı değil

       Ses değil.

Duke Ellington ve Çamlar’la uyandım
Başka bir şey yokmuş gibi: müsli veya yulaf ezmesi
Yalnızca Ellington ve çamlar ve öyle göründüler ki gözüme
düşündüm de sana bir kart atmalı,
İyi olduğumdan bahsetmeli, evet, evet,
Seni hala sevdiğimden, üç yılımı çöpe atmış olsam bile, yok, yok
arada sırada pembe sabun kokusuyla karşılaşmıyor muyum,
pantalonumda debelenen bir ağaçkurduyla
veya elimi koklayan bir tazıyla? Düşünüyorum da
en iyisi sana uzun bir mektup yazmak, şöyle başlamalı:
Gayet iyiyim, Duke Ellington var
ve orman ayakkabılarımı kırmızıya boyayan
kabuksuz meyvelerle dolu aynı duvarlarımızın alışık olduğumuz gibi;
Sonracığıma, ahşap bir şeyin içindeyim –gerçekten öyle veya metaforik olarak,
Hangisi kolayına geliyorsa artık-, rüzgarın sürekli uğuldadığı bir odada
veya ölü bir ağacın gövdesinde. Seniş ne zaman düşünsem, üzerinde
Dokunmaya alışık olduğum ama giysi var. Hiç giymemişsin. Uzandığımda gömleğime veya
kravatıma veya... Bazense gardırop kapısını açıp
sadece şu yeşil yosunumsu şeyi orada bulmak istiyorum.
Sözde şaşıracağım, neden sulanmamış bir eğrelti otu gibi asılı durduğuna
seni bazen benim istediğim gibi isteyip istemediğini soracağım
elbette bir giysinin konuşmasını beklemiyorum, tabii, ben de
yalnızca genç bir adamdım ve söyleyememiştim hiç bir şey
asılı durmak dışında önemi olmayan bir giysi hakkında bile.
Konuşamamıştım. Yani, şansımız olur mu sence
akşam yürüyüşlerinde bin tane sokak lambası sayabilirsem? Aslına bakarsan
Ellington ve Çamlar’la uyanmışsam bile, seni kaldırmamışımdır o zaman,
Ve ağzımı açmamışımdır, bunları müsvedde kağıda yazmamış ve
Ve kahvaltı bir köşeye için bırakmamışımdır. Yalnızca Çamlar’daki Duke Ellington’ı
aklımda tutar, onunla yürür, birlikte poz verir, ona bir gazoz alır ve onu uzun yolculuklarımda
omuzumda dinlendirirdim kesin. Duke Ellington’ı içerdim Çamlar’da arkadaşlarımla
bugün de hala öyleyim, Duke Ellington’ı içiyorum, yazmak istiyorum, Çamlar’ın içinde,
sana onu

Kanepeler, resimler,
Suda sürüklenen taçyaprakları

Bahardı
Ve nehir çiçek açmış
gülüyordu

Çayın içinde tamamen eriyor bal, sen klasik müziğin
ben senin içinde eriyemesem de;

uzadıkça uzuyor telefon konuşmaları, her yer ağzına
kadar dolu, asansörler her daim

bozuk, merdivenler sonsuzluğa çıkıyor, siyaset
konuşmak gibi, demokrasi ile diktörlüğün sadece sayılarda değiştiğini

fark etmek gibi; biri fişi çeker çekmez kararıyor ortalık ve her şey
yeniden başlıyor: sesler, sahibinden kopmuş, duvarlardan geçerken, akşam

ocağın içinde kaybolan bir madenci gibi
avuçlarına iniyor, gerçi eşikte bırakılmış ayakkabılar

içerdeki yaşamın kanıtı... ama yaşamak da ne ola ki?
boğazında yükseliyor kış, buzdan bir soluk gibi, karanlık

bir alfabenin ortasına kurmuş yuvasını, adlarını bilsek de
koşuşturan bu insanları tanıyor muyuz sence? akşamüstleri ikiye bölünmüş, Kore gibi.

bal çoktan eridi çayın içinde, isteseler bile ayrılamazlar
ya aşkın yapış yapış sıvısı; nerede bulucağım seni, sana nasıl ulaşacağım?