Dalia Staponkutė 

Translator

Όπως χυμάει ο χιονιάς στη θαλπωρή του σπιτικού
ανοίγοντας η πόρτα
ήρθε μια νύχτα του Δεκέμβρη
κι έπεσε κλαίγοντας στα πόδια του αφέντη του
λες και γονάτιζε μπροστά σε εικόνα

το δέρμα του στο χρώμα του πηλού
η μυρουδιά της κοπριάς στα ρούχα
τα χέρια σκαλισμένα σε ξύλο ελιάς
έκλαιγε κι έσκουζαν στη σκοτεινιά οι σκύλοι

ποιος ξέρει αν ζήταγε συχώρεση
για την κλεμμένη τη σοδειά ή για χυμένο αίμα
κι ήρθε σπαράζοντας ο παραγιός
μπροστά στο ξόανο το βλοσυρό
που σώπαινε σα μοίρα

Ένα παιδί κοιμάται στο μουσείο
Εδώ και τέσσερις χιλιάδες χρόνια.
Τα κόκκαλά του φρίξαν απ’ το κρύο
Γεμίσαν τρύπες απ’ το πείσμα του αμετάκλητου.

Ένα παιδί σηκώνεται τη νύχτα απ’ το κρεβάτι του
Ανοίγει τις κουρτίνες στο φεγγάρι
Τ’ άγριο φως το τρόμαξε υπνοβατεί στη στέγη
Λίγο ακόμα θ’ ανεβεί στα σύννεφα
Λίγο ακόμα θα μαδήσει τη γενειάδα του Θεού.

Ψέματα ψέματα ένα παιδί κοιμάται στο μουσείο
Οι αιώνες κελαρύζουν μέσα του κρύο νερό
Οι αιώνες στα μηνίγγια του βουίζουν μέλισσες
Μυρμήγκια οι αιώνες γύρω από το στρώμα του
Λίγο ακόμα θα ξεσκίσει την κουρτίνα του ύπνου του
Θα σηκωθεί ν’ αγκαλιαστούμε κλαίγοντας.

Υπήρχαν κάποτε -ποιος δεν το ξέρει;-
τόσοι άγγελοι ψηλά στον ουρανό
που άλλο πετούμενο εκεί πάνω να σταθεί
ήταν αδύνατο σχεδόν να καταφέρει

Γι` αυτό και κάποιοι ιθύνοντες
-κατόπιν ικανών συλλογισμών-
το χάος είπαν να ρυθμίσουν
και τάξη να επιβάλουν - τι αμνήμονες!

Μια κι όλως διόλου λησμονήσαν ασφαλώς
πως δεν σηκώνει τέτοιες διευθετήσεις
ο κόσμος των πνευμάτων,
ο κόσμων των ουράνιων ταγμάτων γενικώς

Έκτοτε οι άγγελοι εξέλιπαν οριστικώς
κι απόμεινε σε μας ο άδειος ουρανός

Στο δροσερό σαλόνι σας θροΐζει ένα δάσος.
Αυτά τα έπιπλα που ακούτε ν’ ανασαίνουν
Φυλάνε ακόμα ενστικτώδη φτερωτά
Μες στα φυλλώματα. Κι αν τρίζουνε
Κάθε που μπαίνει νέος επισκέπτης
Θα’ ναι που νιώθουνε κρυμμένο το τσεκούρι
Να τροχίζεται. Σε ανώδυνο χαμόγελο
Αβροφροσύνης τούτη τη φορά.
Τις νύχτες αλαφιάζονται
Και το χοντρό τους νύχι από ρίζα
Χώνεται
Στο βράχο του τσιμέντου. Οι κλώνοι τους
Ρημάζουν τα ταβάνια – να οι ρωγμές
Του ξύλου που μουγκρίζει. Αφήστε τα·
Ούτε μ’ αλήθεια ούτε με πλάνη λειαίνονται
Οι ρόζοι σε μια φλούδα γηρατειών· αφήστε τα.
Κι αν το τικ τακ του σκουληκιού υποδύεται
Το χτύπο της καρδιάς τους
Αυτά ονειρεύονται το ηρωικό λαμπάδιασμα
Να ‘ρθεί επιτέλους να χωρίσει πνεύμα
Από κορμί
– Λάμψη και κάρβουνο.

Το ξέρω αγάπη μου γλυκιά
πως το 'χω ειλικρινά παραξηλώσει
μ' όσα σου γράφω και σου τραγουδώ
δυο χρόνια τώρα ερήμην σου,
χωρίς να το ζητάς,
χωρίς και να ενοχλείσαι.

Αφού εσύ είσαι τώρα αλλού
και μ' άλλον, ναι, το ξέρω.
Τι θέλει και με πιάνει αλήθεια
η νεκραναστημένη ετούτη νοσταλγία
για όλ' αυτά που από καιρό έχω χάσει
(της όψης σου της δοτικής τις απαλές παρειές,
το πόδι σου το ανέγγιχτο
μες στ' αχανή σεντόνια).

Ώστε και συ από μέρους σου
άριστα και σωστά με συμβουλεύεις
ότι ήρθε πια το πλήρωμα του χρόνου,
ήγγικεν ο καιρός
από τις θάλασσές σου ν' αποπλεύσω,
σε χάρτες άλλους ν' ανοιχτώ,
άφιλες μνήμες να σκοτώσω.

Κι εσένα ν' απαλλάξω
και από σένα εγώ
μια και καλή ν' απαλλαγώ.

Τα χείλη του μεσημεριού
πάνω στο χιόνι

Της θάλασσας το βλέμμα
που στεγνώνει

Πόλεις βαθύρριζες
που παρασύρει ο αέρας

Το σάλιο της νύχτας
στο λαιμό της μέρας

Ρολόγια ευκίνητα,
ανάπηρα χρόνια

Ενός χαμόγελου αρραγούς               
η ερειπωμένη εικόνα

Το δώρο που σου δόθηκε
και δεν σου ανήκει

Η ήττα που
εξαγόρασε τη νίκη

Η ξηρασία της σκέψης μου
και του κορμιού σου οι βάλτοι

Το αιφνίδιο ρίγος
του παλιού εφιάλτη

Αγροί με τα παράφορα λουλούδια
με σας η απόγνωση μοιάζει πιο ταιριαστή
αφού οι χυμοί σας οδυνηρά οργιάζουν
καθώς η ύλη πλάθει και πάλι πλάθει
χρώματα, όνειρα, μορφές,
ενώ τα σύννεφα ιχνογραφούν ψηλά
χάρτες ρευστής αιωνιότητας
και το γαλάζιο, κυανό
κρύσταλλο, απομένει

θλίψη είναι η ζωντάνια του πιο ευφρόσυνου σπασμού
τώρα που η άνοιξη σαν όλεθρος βγαίνει,
σπέρνοντας γύρω σπαραγμούς ολάνθιστου πολέμου,
και στον ορίζοντα πουλιά
με τάξη αγγέλων σχηματίζοντας
επιγραφές το διαλαλούν
πως ήρθε πια ο καιρός όλα ν' αλλάξουν
και να τελειώσει μια για πάντα
η χαρμόσυνη αυτή Καταδίκη

Αυτούς που βασανίζονται κλεισμένοι στο καβούκι τους
– Ν’ ακούνε μουσική και να καπνίζουν –
Αυτούς που αποπειράθηκαν ν΄ αυτοκτονήσουν με ομορφιά
– Ρουφήξαν το βιτριόλι της και κάηκαν –
Αυτούς που ο φόβος τους φυτεύει στις ερμιές
Αυτούς που άυπνοι αιωρούνται στον αέρα
Αυτούς που κάναν έρωτα και μείνανε πιο μόνοι
Αυτούς που ανέκφραστοι ακλουθούν μια νεκροφόρα μνήμη
Αυτούς που λιώνουν βουτηγμένοι στα χαρτιά
Αυτούς που βλέπουν τ’ όνομά τους στο κουδούνι
Και το χτυπούν δαιμονισμένα
να ξυπνήσει
ο ένοικος.

΄Αστρα από ατσάλι
μέσα στο μαύρο διάστημα
όταν πια κούρνιασε το νυχτοπούλι
κι οι ελαιώνες αποσύρθηκαν
βαρύθυμοι

είναι γυμνή απόψε η πλάση -
μόνο ένας μαύρος ουρανός
κι άστρα από ατσάλι

πού ' ναι τα δέντρα, τα πουλιά
- σκοτεινιασμένη μνήμη -
απόψε δεν ειν' άλλο
μόνο το μαύρο διάστημα
όπου έπεσαν τα ζάρια,
μείναν ακίνητα
πέρα από θλίψη ή θρήνο