Sotirios Souliotis 

Translator

το φεγγάρι είναι χάπι
μ’ ένα χαντάκι
στη μέση

ο θυμός είναι χάπι
μ’ ένα χαντάκι
στη μέση

η γέφυρα του μίνταουγκας είναι χάπι
μ’ ένα χαντάκι
στη μέση

το καλοκαίρι είναι χάπι
μ’ ένα χαντάκι
στη μέση

η ξηρασία στην αφρική
που μπορεί να πάρει
τη ζωή 500 χιλιάδων παιδιών
είναι χάπι
μ’ ένα χαντάκι
στη μέση

η αγαπημένη γυναίκα είναι χάπι
μ’ ένα χαντάκι
στη μέση

οι μπάτσοι που δέρνουν το σκύλο των διαδηλωτών
είναι χάπι
μ’ ένα χαντάκι
στη μέση

το να δώσεις τη θέση σου στο λεωφορείο
είναι χάπι
μ’ ένα χαντάκι
στη μέση

το να τραγουδάς από χαρά
στην κηδεία σου
είναι χάπι
μ’ ένα χαντάκι
στη μέση

η σιωπή είναι χάπι
μ’ ένα χαντάκι
στη μέση
σ’ αυτό το χαντάκι ξαπλωμένος
λέει μπούρδες
ο μεθυσμένος χρόνος

ποτέ μη ρωτάς
ποιος έσκαψε αυτό το χαντάκι
ποιος μας έσκαψε αυτή τη μέρα
ποιος κάρφωσε στα δόντια της
ένα πουλί που σπαρταρούσε
ΣΠΑΣΕ ΤΟ ΣΤΑ ΔΥΟ

το ένα κομμάτι φα’ το,
το άλλο –
άνοιξε με τα δυο χέρια το καπάκι του πουλιού
βάλ’ το μέσα και ξανακλείσ’ το

τότε επιτέλους
θα δεις –

στα δόντια της μέρας
να κυλάνε
σταγόνες αίμα

[1] Λιθουανικά: Mindaugas (1203-1263). Μεγάλος Δούκας της Λιθουανίας και ο μόνος βασιλιάς της Λιθουανίας (Σ.τ.Μ.).

κάποια στιγμή όλοι οι φίλοι μου θα πεθάνουν
θα πεθάνουν συγγενείς και αγαπημένοι
θα πεθάνουν εχθροί και από το πρόσωπο της γης
θα χαθούν όλοι οι γείτονες και οι διαβάτες
που έστω και μια φορά συνάντησα
στο δρόμο

θα πεθάνουν συμμαθητές διπλανοί
δάσκαλοι καθηγητές
συνεργάτες

την τελευταία τους πνοή θ’ αφήσουν
όλοι οι άνθρωποι
που για άσχετο λόγο
φορούσαμε μαζί
την ίδια στολή του χρόνου
αν και τελικά δεν έτυχε να πολεμήσουμε
στις μάχες του

θα πεθάνουν τα πουλιά που πριν πετούσαν
πάνω απ’ το ψηλά ορθωμένο μου κεφάλι
και θα σωπάσουνε για πάντα τα σκυλιά, που φεύγοντας απ’ την πόλη
τα άκουγα να αλυχτάνε
τις τρομαχτικές νύχτες

στους φράχτες θα φυτρώνουν ακόμα βήχια,
και στ’ αντίσκια θ’ αναπαύονται κουρασμένα σταφύλια
αλλά κανείς πια με τ’ όνομά μου δεν θα με φωνάξει
και εγώ η ίδια πια δε θα υπάρχω.

και τότε
με προσοχή
και το κεφάλι λίγο λοξά
θα παρατηρήσω τα ξένα σκυλιά
τα σταφύλια και τα βήχια

και τότε
πρώτη φορά στ’ αλήθεια θα κοιτάξω
το πέταγμα του πουλιού

και το ζευγαράκι που περνά βιαστικά
με κατανόηση
θα αποφύγει να κοιτάξει
το παγκάκι
που κάθομαι

θα ξέρουν
ότι αλλιώτικα από εκείνους
βλέπω εγώ στ’ αλήθεια
το πέταγμα του πουλιού

ότι
είμαι
όλα όσα δε γνωρίζω
σκυλιά σταφύλια
και βήχια

Είδα αγγέλους με αυτόματα στα χέρια
κοιτούσαν λυπημένα το πάτωμα σε αεροδρόμια και σταθμούς

περίμεναν

Είδα οχτάχρονα σταλμένα απ’ τους γονείς τους
να τρέχουν στους ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων
και να φωνάζουν –δώστε μας πίσω το ουράνιο τόξο –

χαχάνιζαν

Είδα άντρες, που πίστευαν ότι ήταν πραγματικοί άντρες
και γυναίκες, που πίστευαν ότι ήταν πραγματικές γυναίκες
να συστήνονται, και αντί να λένε τ’ όνομά τους, έλεγαν
-είμαι η τύπισσα του δείνα και του τάδε –

Είδα ερημωμένα χωριά, κομμένα δάση
φραγμένα ποτάμια και εκκλησιές κωμοπόλεων

Στον καθρέφτη