Beata Tarnowska 

Translator

Nie na darmo czekaliśmy na barbarzyńców,
Nie na darmo zgromadziliśmy się na głównym placu miasta.
Nie na darmo nasi mężowie stanu odświętnie ubrani
do znudzenia powtarzali dzisiejsze przemówienia.
Nie na darmo zburzyliśmy nasze świątynie
by na ich miejscu zbudować inne ku czci nowych bogów;
a także spaliliśmy nasze książki jak należy,
gdyż mogłyby zanudzić barbarzyńców.
Jako rzekło proroctwo, barbarzyńcy przybyli
biorąc klucz do miasta od samego króla.
Żyjąc z nami, tej ziemi przywdziali byli szaty,
tak jak ich obyczaje, teraz już państwowe,
i kiedy ich rozkazy rozbrzmiewały w naszym języku
nie byliśmy już pewni kiedy
barbarzyńcy po nas przyszli.

przekład Omir Socha

Barbarzyńcy (Runda Druga)

Nie na próżno czekaliśmy na barbarzyńców,
nie na próżno staliśmy na placu.
Nie na próżno nasi oratorzy nakładali togi,
pilnie ćwicząc stosowne przemowy.
Nie na próżno w gruzach legły świątynie,
by dać miejsce bogom, co przyjdą.
Słuszne było, że księgi spłonęły,
bo ich mądrość nie dla takich jak oni.
Jak głosili prorocy, barbarzyńcy przybyli,
a król wręczył im klucze do miasta.
A kiedy przybyli, oblekli się w szaty tej ziemi,
i obyczaj ich stał się majestatem prawa.
I gdy w naszym języku wydali rozkazy,
na wieki opuściła nas pamięć,
kiedy barbarzyńcy przybyli.

Przełożyła Beata Tarnowska

Kiedy umarli planują narodziny,
cmentarze pachną wiosną.

Ich dusze podchodzą          bliżej niż sny –                                          
przywołane z zaświatów        żeby tutaj umarły.          

Dotykasz je zachłannie          twoje ciało się wzdryga –
kiedy przechodzą obok jakbyś nie istniał.

Sklepienie krajobrazu –  niebo, kilka lekkich obłoków,      
jest zbyt cienką zasłoną,
                                          nie ukryje ciebie.         

Posłuchaj – coraz głośniej biją dzwony, morze szumi w muszlach.
Każdy twój oddech mówi, że jesteś.

Wiosną znów wszystko staje się ciałem.           
Lusterka z blach dzwonią na wietrze       oczy zakwitają wszędzie.

Księżyc dojrzewa w gałęziach topoli.
Świt rani oczy rybaków,
ich ramiona się prężą  –                                    
jerzyki krwi
próbują lotu.
Świt rani ich usta.
Radio.
Jeśli  złowią choć jedną rybę,
stanie się cud.

Jezus idzie po wodzie,                                
jego piersi muska święty wiatr,
duch święty
owiewa przejrzyste, bolejące ciało.      

Woda żyje własnym życiem.
Zakonnice, okrągłe kamienie,
schodzą do kąpieli wśród gołębi.
Ptaki pilnują ich nagości.
Poranek jest czysty.

Plama wina rozlewa się po jeziorze,
okruchy chleba pływają.
Poranek jest czysty.

Nauczycielka mówi              on jej słucha
ale słowa znikają                  jest tylko muzyka

za oknem wiatr kołysze drzewa      w zeszycie zasycha atrament.
On marzy:        drzewa                     nauczycielka mówi       
kochanka zamyka okno.

Patrzy na kartkę                       drzewa kołyszą się w zeszycie
serce wybija rytm zegara                               i nagle – dzwon:
zamyka oczy. Słyszy.                                 Znikają  słowa, pisze.

Dotknij tego, patrząc. Widzisz?

Jedynie wrona                                                     
spiesznie przeszywa poranek.

Noc się chowa                                                           
w bruzdach  starych drzew.

Błądzę wzrokiem w przestrzeni,
gdzie sny

znikają
pośród mokrych liści.                                 

Powoli słońce wstaje w moich oczach,                     
chłodny błękit otwiera niebo.                                                                      

W sercu
ukryte jest morze:

i znów – być wypełnianym, wypełniać.

Język mówi: poza językiem
jest język. Język nosi
ślady krwi.
Język mówi: posłuchaj.
Słuchasz: tu było
echo.

Weź ciszę i pozwól milczeć.
Weź słowa i pozwól mówić;
poza językiem, język jest raną,
z której sączy się świat.
Język mówi: Jest, Nie ma, Jest,
Nie ma. Język mówi: Ja.
Język mówi: mówmy ciebie,
dotknijmy ciebie, powiedzmy,
że byłeś powiedziany.

Lepsza miłość niż świat.
Nie mam siły umierać
bez końca.
Odmienność, twoja i moja,
nie jest tak straszna (jak
mi się zdaje).
Nawet nie próbuj
mnie zrozumieć.
Przeciwnie,
traktuj jak wroga,
przebiegle szpieguj,
miej się na baczności.
Nanieś na mapę
wszystkie posterunki,
wszystkie tajemne przejścia,
spisz wspólników,
zabójców,
słowem –
pokaż, co potrafisz.
Potem
kości zostaną rzucone
i nikt się nie dowie,
kto jest podwójnym agentem,
jaki był motyw zbrodni,
ani kto
rozpruł
planszę do gry.

I nie będzie jasne,
czyj jest ten raport. Stop.
Czytaj od nowa. Czytaj między wierszami.
Zakoduj raz jeszcze. Zniszcz wszelkie dowody.
Gotowe?
Teraz chodź,
lepsza jest miłość.

Zbrodnia doskonała nie wymaga motywu, powiedział,
zbrodnia doskonała wymaga doskonałej ofiary,
jak wtedy, w Auschwitz.
Nie w krematoriach, co zrozumiałe, ale
potem, po pracy.
I zamilkł,
patrząc na pianę,
popijając piwo.

Zbrodnia doskonała jest miłością, powiedział,
zbrodnia doskonała nie wymaga zbyt wiele,
daj tylko tyle, ile możesz.
Nawet we wspomnieniu palców zaciśniętych na szyi
jest życie wieczne. Nawet krzyk, który kołysał moje dłonie,
nawet uryna, która jak łaska spłynęła na zimne ciało,
nawet stukot butów, który obudził nieskończoność,
nawet cisza,
powiedział,
patrząc na pianę.

Prawda, przyzwoita praca wyzwala, ale
zbrodnia doskonała nie uroni
ani kropli,
jak wargi dziecka, wyjaśnił,
jak piasek i piana,
jak ty,
który słuchasz,
popijasz piwo i słuchasz.

Jak powiedzieć, że cię kocham? Trudno znieść twoją bliskość.
Jesteś owocem, który pęka w moim sercu,
imieniem, które noszę na wargach
tak jak ziemia nosi morze.                                       
Dotykam cię, zazdrosny o moje dłonie,
dotykam i tęsknię, dotykając.

Zdumiony chwilą, która nie mija:
jesteś tutaj we mnie, jesteś we mnie.                             
Tutaj, ogień trawi duszę.
Tutaj, serce w płomieniach, nie spopielone.     

                         
Przekład Beata Tarnowska

El Amor Brujo

*
Jakby to powiedzieć? Jesteś za blisko aby ciebie unieść
jesteś kiścią nabrzmiałą od owocu, w sercu
jesteś moich niemych ust imieniem
morzem w naręczu ziemi.
Dłoń zazdrości słodyczy dotyku;
dotknięty, sam pragnę swojej dłoni.
Kampania bezruchu póki co:
jesteś tu wewnątrz tu wewnątrz tu.
To tutaj dusza naciera żywym ogniem pali.
Serca nie strawi

Przekład Omir Socha