Παντού μαζί μου
έπαιρνα
τις χίμαιρές μου.

Φορούσαν τα δικά μου παπούτσια.
Ετρωγαν από τη δική μου καραβάνα.
Ακούμπαγαν τα χαριτωμένα τους κουβάρια
στα δικά μου γόνατα.

Μ΄ ένα οξύμωρο σφύριγμα των ματιών
πότε-πότε με έβγαζαν
στον ανοικτό κόσμο. Εκτός.

Να πεθαίνουμε
για όλες τις σύντομες λάμψεις
και τις γοργοπόδαρες μούσες.

Να γλείφουμε με το βλέμμα
τις χιονισμένες κορφές. Τους κώνους
των διαστημικών Ουραλίων.

Τους μικρούς βούρκους τους
στα εδάφη του πλανήτη  
το νισταγμένο καυτό μεσημέρι
μερικές φορές πίνει το περιστέρι.

Τις έγραφα
στις ανώτατες σχολές.
Στα βαθία πάθη.
Τους μάθαινα γλώσσες
άλλων πλασμάτων. Την τρέλα.

Ξεφύλλιζα για κείνες
τα ακαταλαβίστικα εγχειρίδια
τρυφερότητας και πόνου.

Τις μετεκπαίδευα
στους τρόπους αναπνοής.
Στην καλλιγραφία.
Στην λάμψη του δέρματος.
Στις προσευχές για όλα τα λυγισμένα.

Να λάμψουν.
Σαν άκλαφτο μπακίρι.
Οταν φτάσουν στη συνεδρία
των πεθαμένων ρόδων.

Πίσω από την περιστρεφόμενη πόρτα.
Από την γεμάτη λάμψη της
κατρακυλά αενάως
το κουμπί της βασιλικής νύχτας.

Να τρίξουν.
Σαν πόρπη.
Που κλείνει.

Και με την κληρονομιά
του ευάλωτου χαρίσματός της
δένει
δυο μοναχικές χούφτες.
Ερημης γης.