[Звичайно, що ріка тяжіє тільки вниз]

Звичайно, що ріка тяжіє тільки вниз,
повільна і в’язка, немов рослинний слиз,
коли твоя рука багром тримає спис.
 
І дивишся в ріку, і бачиш не рибин,
не мушлі на піску, що світяться з глибин,
не лілію тяжку і ясну, мов ясмин.

А бачиш, мов у сні, своє лице в ріці —
самотність у човні, з жердиною в руці,
своє лице на дні і рану на щоці.

На берегах цих вод живе химерний люд:
покручений народ впав на рівнину тут.
Ти зажадав — і от поглянь на цих паскуд!

В них тисячі принад: копитця, мов у кіз,
кохання через зад, а їжа через ніс,
у них немає «над», у них темніє ліс.

В них черева, мов льох, а їхня кров — узвар,
в них дух, як мова, всох, в них мова, як в татар,
в них шестирукий бог і довгорукий цар.

Хто розв’язав цей міх і випустив на світ
знічев’я, мов на сміх, цих власників копит,
хто дав їм для утіх жадання бути «під»?

Захищений плащем, тримаючись багра,
пливеш крізь рев сурем з-під серця і ребра
туди, де вхід в Едем. І в пекло теж діра.

© Juri Andruchowytsch
From: unveröffentlichtem Manuskript / unpublished
Audio production: 2001 M.Mechner, literaturWERKstatt berlin

[Der Fluß fließt wie gewohnt, stromab in seinem Bett]

Der Fluß fließt wie gewohnt, stromab in seinem Bett,
gemächlich, klebrig, zäh – wie Schleim auf einem Brett,
da deine Hand den Speer wie den Bootshaken hält.

Ins Wasser dringt der Blick, er sieht nicht Fisch, nicht Sand
sieht nicht die Muscheln glänzen auf dem Strand,
bemerkt die Lilie nicht, die üppig sich verspricht.

Doch siehst du, wie im Traum, dein Bild unten im Fluß,
die Einsamkeit im Kahn, den Bootshaken zum Gruß
und dein Gesicht am Grund – mit Narben links vom Mund.

An diesem Ufer wohnt ein Volk von seltsamer Gestalt,
Chimären fielen hier vom Himmel, mitten in den Wald.
Dich hat danach verlangt – schau sie dir an, die Ausgeburt.

Sie ködern dich mit Reizen, dem Ziegenhuf vielleicht,
der Liebe durch den Anus, soweit die Nase reicht,
es gibt für sie kein „über“ – denn alles bleibt im Wald.

Ihr Bauch ist ein Verlies – ihr Blut wie ein Absinth,
ihr Geist vertrocknet, wie die Sprache, die tatarisch klingt,
sechs Hände hat ihr Gott und einen langen Arm ihr Zar.

Wer ließ die Katze aus dem Sack, wer hat dies Pack
ans Tageslicht gelassen? Wer gab den Bocksfüßen sodann
den Wunsch ein, immer „unter“ jemandem zu sein?

Dein Mantel schirmt dich ab, der Haken gibt dir Halt,
du schwimmst durch ein Posaunenmeer – aus deinem Innern kommt es her -
dorthin, wo unterm Tor zum Paradies die Falltüre zur Hölle liegt.

Aus dem Ukrainischen von Alois Woldan

© Alois Woldan