NUK ESHTE KOHA PER...

Nuk është koha për ndryshime
Dhe me sa mbaj mend unë
asnjëherë nuk ka qenë një kohë e tillë.

Shtëpia frenon. Mbase gjithçka është kaq e rremë.
Gorricat, unazat, … makina e qumështit, … fëmijët e ngecur
si gjilpërat me kokë
në një xhaketë pa jakë tek rrobaqepësi
që pret për një tjetër provë …

Zakonisht, hemofilia dhe nevoja për ndryshim
trashëgohet në linjë mashkullore.
Burrat mund t’i njohësh vetëm në profil
(si monedhën romake me kokën e Cezarit),
me shikim të ngulur drejt humbjes.

Kurse gratë janë ato,
që nuk harrojnë të ndezin llambën e verandës në mbrëmje
rrethuar nga mushkonjat,
me bindjen se pavarësisht se si,
çfarë është shkruar për të ndodhur, do të ndodhë.

© Luljeta Lleshanaku
From: Fëmijet e natyrës
Tirana: ombra GVG, 2006
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2013

IL N’EST PAS TEMPS DE…

Le temps du changement n’est pas venu.
Autant que je m’en souvienne
cela n’a jamais été.

La maison vit au ralenti. Peut-être quelque chose sonne terriblement faux.
Les poires sauvages, les anneaux de mariage, … la camionnette du laitier, …
les enfants figés comme des épingles à tête
sur une veste sans col chez le tailleur dans l’attente d’un nouvel essayage…

D’habitude, le besoin de changement se transmet comme l’hémophilie
par la lignée paternelle.
Tu reconnais les hommes rien que par leur profil
(comme les pièces romaines à l’époque de César),
le regard figé tourné vers la débâcle.

Mais les femmes, elles,
n’oublient pas le soir d’allumer dans la véranda la lampe couverte de moustiques,
convaincues que peu importe comment,
ce qui est écrit arrivera.

Traduit de l’albanais par Evelyne Noygues © 2020