HERIDA EN CUATRO TIEMPOS (I) - AVENTURA DE UNA DESTRUCCIÓN

Cómo conozco el algodón y el hilo de esta almohada
herida por mis sueños,
sollozada y desierta,
donde crecí durante quince años.
En esta almohada desde la que mis ojos
vieron el cielo
y la pureza de la amanecida
y el resplandor nocturno
cuando el sudor, ladrón muy huérfano, y el fruto transparente
de mi inocencia, y la germinación del cuerpo
eran ya casi bienaventuranza.

La cama temblorosa
donde la pesadilla se hizo carne,
donde fue fértil la respiración,
audaz como la lluvia,
con su tejido luminoso y sin ceniza alguna.

Y mi cama fue nido
y ahora es alimaña;
ya su madera sin barniz, oscura,
sin amparo.

No volveré a dormir en este daño, en esta
ruina,
arropado entre escombros, sin embozo,
sin amor ni familia,
entre la escoria viva.
Y al mismo tiempo quiero calentarme
en ella, ver
cómo amanece, cómo
la luz me da en mi cara, aquí en mi cama.
La vuestra, padre mío, madre mía,
hermanos míos,
donde mi salvación fue vuestra muerte.


                                  De El vuelo de la celebración (1976)

© Clara Miranda
From: Claudio Rodríguez, Poesía Completa (1953-1991)
Barcelona: Tusquets Editores, 2001

[Scenen faller i dunkel]

Scenen faller i dunkel, skepnaden står i kulisserna, ansiktet syns inte – inte ett ljud hörs.

*

Mannen stiger ut ur direktörens rum, sätter sig på sin plats, de andra stirrar – det hörs inte ett ljud.

*

På torget skallar ett skott, människorna stelnar till, tittar sig misstroget omkring – ingenting hörs.

*

Vi stiger in i sjukhuskorridoren, sätter oss på en bänk och väntar – det hörs ingenting.

*

Du höjer huvudet, sänker ner din hand på täcket och ser mig i ögonen – inte ett ljud hörs.

*

Du slår upp tidningen. De rör vid varandra. Jag ser ner mot ån.


Helsingfors söndagen 6 september år 2009

Translated by Henrika Ringbom