Λευκό Τριαντάφυλλο καταπατημένο
αναχωρείς περήφανο για την παραλία
με γυμνά πόδια πάνω στην καυτή άμμο
που κληρονομείς μέσα στο μαύρο βελούδο.
Απαλλάσσεσαι από τα ρούχα που έφτιαξες με τα χέρια σου,
βγάζεις τον πόνο και τις βελόνες,
τους όγκους σαν κουμπιά,
ξεγυμνώνεσαι ακόμα κι απ’ αυτό που είσαι
για να μην σε αναγνωρίσω πια, καθώς και να σε αγαπήσω
(δεν μπορώ να σε αποχαιρετήσω, αλλά θα σε δεχτώ)
μήπως θελήσεις να γυρίσεις κόρη μου
αγέννητη ακόμα.