Nieobecność

Niewiele brakowało,
a moja matka mogłaby poślubić
pana Zbigniewa B. ze Zduńskiej Woli.
I gdyby mieli córkę – nie ja bym nią była.
Może z lepszą pamięcią do imion i twarzy,
i każdej usłyszanej tylko raz melodii.
Bez błędu poznającą który ptak jest który.
Ze świetnymi stopniami z fizyki i chemii,
i gorszymi z polskiego,
ale w skrytości pisującą wiersze
od razu dużo ciekawsze od moich.

Niewiele brakowało,
a mój ojciec mógłby w tym samym czasie poślubić
pannę Jadwigę R. z Zakopanego.
I gdyby mieli córkę – nie ja bym nią była.
Może bardziej upartą w stawianiu na swoim.
Bez lęku wskakującą do głębokiej wody.
Skłonną do ulegania emocjom zbiorowym.
Bezustannie widzianą w kilku miejscach na raz,
ale rzadko nad książką, częściej na podwórku,
jak kopie piłkę razem z chłopakami.

Może by obie spotkały się nawet
w tej samej szkole i tej samej klasie.
Ale żadna z nich para,
żadne pokrewieństwo,
a na grupowym zdjęciu daleko od siebie.

Dziewczynki, stańcie tutaj
– wołałby fotograf –
te niższe z przodu, te wyższe za nimi.
I ładnie się uśmiechnąć, kiedy zrobię znak.
Tylko jeszcze policzcie,
czy jesteście wszystkie?
– Tak, proszę pana, wszystkie.

© Wisława Szymborska Foundation
From: Dwukropek
Kraków: Wydawnictwo a5, 2005
Audio production: Wydawnictwo a5/Program Trzeci Polskiego Radia "Trójka"

Bortvaro


Det hade så när hänt
att min mor hade gift sig
med Zbigniew B. från Dunska Wola.
Och hade de fått en dotter vore jag inte hon.
Kanske en med bättre minne för ansikten och namn,
och för en melodi hon hört en enda gång.
En som ofelbart vet vilken fågel som är vilken.
Med högsta betyg i fysik och kemi
och något sämre i polska,
men en som i smyg skriver dikter
som direkt är mer spännande än mina.

Det hade så när hänt
att min far på samma gång hade gift sig
med Jadwiga R. från Zakopane.
Och hade de fått en dotter vore jag inte hon.
Kanske en som mer envist får sin vilja igenom.
En som orädd hoppar i djupt vatten.
Som låter sig dras med av kollektiva känslor.
Ideligen sedd på flera ställen på en gång,
dock sällan med en bok, oftare på gården
där hon sparkar fotboll med pojkarna.

Kanske skulle de båda rentav ha mötts
i samma skola och samma klass.
Men ett syskonpar är de inte,
inte minsta släktskap.
Och på klassfotot står de långt från varandra.
Flickor, kom och ställ er här
– skulle fotografen ha ropat –
de minsta längst fram, de längsta bakom.
Och le nu riktigt vackert, när jag ger tecken.
Fast räkna efter ordentligt –
är allihopa här?

– Javisst, allihop.

Översättning: Anders Bodegård
Ur: Ett kolon (ellerströms, 2008)
© Anders Bodegård & ellerströms förlag