Дарвін
для адпачынку, здаецца, пачытваў раманы.
Толькі з адной вымогай: яны
не маглі заканчвацца сумна.
Калі ж трапляўся такі,
ён разьюшана кідаў яго ў агонь.

Праўда? Няпраўда?
Мне хочацца гэтаму верыць.

Зьведаўшы розумам столькі часоў і прастораў,
дасьледаваўшы столькі вымерлых відаў,
так шмат перамогаў мацнейшага над слабейшым,
які намагаўся выжыць, але раней ці пазьней
усе намаганьні ішлі на глум, –
прынамсі ад літаратуры,
у ейных родах і відах,
меў права чакаць хэпі-энду.

Каб неадменна: праменьчык сьвятла з-за хмараў,
каханыя зноўку разам, варожыя сем’і ў згодзе,
кожны сумнеў разьвеяны, вернасьць узнагароджаная,
спадчына продкаў вернутая, дзедаў скарб адкапаны,
суседзі шчыра пакаяліся ў ліхадзействах,
добрая слава адноўленая, хцівыя прысаромленыя,
дзева старая – замужам за дабрачынным пастарам,
а інтрыган сасланы на іншы канец зямлі,
хто падрабляў дакумэнты – спушчаны зь лесьвіцы,
хто спакушаў дзяўчатак – бегма бяжыць пад вянец,
сіроты знайшлі бацькоў, а ўдовы – мужоў,
пакараны пыхлівец, раны загоеныя,
марнатраўных сыноў запрашаюць за стол,
келіх гаркоты выліты ў мора,
аж насоўкі прамоклі ад сьлёз паяднаньня,
усе сьпяваюць і танчаць,
нават сабачка Фідо,
згублены ў першым разьдзеле,
зноў бегае па ўсім доме
з радасным брэхам.