Stel je eens voor wat ik droomde.
Schijnbaar alles precies zoals bij ons.
Grond onder de voeten, water, vuur, lucht,
verticaal, horizontaal, driehoek, cirkel,
links en rechts.
Draaglijk weer, fraaie landschappen
en heel wat met spraak begiftigde wezens.
Maar hun spraak was een andere dan op aarde.

In de zinnen heerst de onvoorwaardelijke wijs.
Namen sluiten direct aan op de dingen.
Er hoeft niets bij, af, veranderd of verplaatst.

De tijd is steeds als die op de klok.
De verleden en toekomende hebben een kort bereik.
Voor herinneringen een enkele verstreken seconde,
voor vooruitzichten een tweede,
die juist begint.

Woorden zo veel als nodig. Nooit één te veel,
en dat betekent dat er geen poëzie is
en geen filosofie en geen godsdienst.
Van dat soort speelsheid is daar geen sprake.

Niets wat je enkel kunt bedenken
of met gesloten ogen zien.

Wordt er gezocht, dan naar iets duidelijk in de buurt.
Wordt er gevraagd, dan naar iets waar een antwoord op is.

Ze zouden zich erg hebben verbaasd,
als ze zich konden verbazen,
dat er ergens redenen bestaan voor verbazing.

Het woord `onrust', door hen beschouwd als obsceen,
zou niet durven voorkomen in een woordenboek.

De wereld wordt helder voorgesteld
zelfs in diepe duisternis.
Toegankelijk voor iedereen tegen een schappelijke prijs.
Bij het afrekenen verlangt niemand wisselgeld.

Van gevoelens – tevredenheid. En niets tussen haakjes.
Het leven met een punt aan het been. En het grommen der melkwegstelsels.

Geef toe dat niets ergers
een dichter kan overkomen.
Waarna er niets beters op zit
dan snel wakker te worden.