MAZÁS DO XARDÍN DE TOLSTOI

Eu,
que bordeei en automóbil as beiras do Neretva,
que rebañei en bicicleta as rúas húmidas de Copenhague.
Eu que medín cos meus brazos os buratos de Saraxevo,
que atravesei ao volante a fronteira de Eslovenia
e sobrevoei en avioneta a ría de Betanzos.
Eu que collín un ferry que arribase ás costas de Irlanda,
e á illa de Ometepe no Lago Cocibolca;
eu que non esquecerei aquela tenda en Budapest,
nin os campos de algodón na provincia de Tesalia,
nin unha noite nun hotel aos 17 anos en Niza.
A miña memoria vai mollar os pés á praia de Jurmala en Letonia
e na sexta avenida síntense coma na casa.
Eu,
que houben morrer unha vez viaxando nun taxi en Lima,
que atravesei o amarelo dos campos brillantes de Pakruojis
e crucei aquela mesma rúa que Margarett Mitchell en Atlanta.
Os meus pasos pisaron as areas rosadas de Elafonisi,
cruzaron unha esquina en Brooklyn, a ponte Carlos, Lavalle.
Eu que atravesei deserto para ir ata Essaouira,
que me deslicei en tirolina dende os cumios do Mombacho,
que non esquecerei a noite que durmín na rúa en Amsterdam,
nin o Mosteiro de Ostrog, nin as pedras de Meteora.
Eu que pronunciei un nome no medio dunha praza en Gante
que unha vez suquei o Bósforo vestida de promesas,
que nunca volvín ser a mesma despóis daquela tarde en Auschwitz.
Eu,
que conducín cara o leste até preto de Podgorica,
que percorrín en motoneve o glaciar de Vatnajökull,
eu que nunca me sentín tan soa coma na rue de Sant Denis,
que xamáis probarei uvas coma as uvas de Corinto.
Eu, que un día recollín
   mazás do xardín de Tolstoi,
quero voltar a casa:
o recanto
que prefiro
da Coruña

xusto en ti.

© Yolanda Castaño
From: Varios autores - A Coruña á luz das letras
Iñás-Oleiros: Ed. Editorial Trifolium, 2008
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

MELE DAL GIARDINO DI TOLSTOI

Io,
che ho costeggiato in macchina le rive del Neretva,
che ho percorso in bicicletta le strade umide di Copenaghen.
Che ho misurato con le mie braccia le crepe di Sarajevo,
che ho attraversato, al volante, la frontiera di Slovenia
e ho sorvolato in aereo la ría de Betanzos.
Io che ho salpato su un ferry che approdava sulle coste d’Irlanda,
e all’isola di Ometepe nel Lago Cocibolca;
io che non dimenticherò mai quella tenda a Budapest,
né i campi di cotone della provincia di Tessaglia,
né una notte in albergo a 17 anni a Nizza.
La mia memoria si bagna i piedi nella spiaggia di Jurmala in Lettonia
e nella sesta strada si sente come a casa.
Io,
che ho rischiato di morire una volta viaggiando in taxi a Lima,
che ho solcato il giallo luccicante dei campi di Pakruojis
e ho attraversato la stessa strada di Margarett Mitchell a Atlanta.
I miei passi hanno calpestato le rosse sabbie di Elafonisi,
hanno attraversato un angolo di Brooklyn, il ponte Carlos, Lavalle.
Io che ho attraversato il deserto per arrivare a Essaouira,
e mi calai su un cavo dalle cime del Mombacho,
che non dimenticherò mai la notte che dormii per strada ad Amsterdam,
né il Monastero di Ostrog, né i sassi di Meteora.
Io che pronunciai un nome in una piazza a Gante,
che solcai una volta il Bosforo indossando promesse,
che non sono stata più la stessa dopo quel pomeriggio ad Auschwitz.
Io,
che ho guidato a est vicino a Podgorica,
che ho percorso in motoslitta il ghiacciaio di Vatnajökull,
io che non mi sono mai sentita così sola come in rue Sant Denis,
che non assaggerò mai un’uva come l’uva di Corinto.
Io, che un giorno colsi
mele dal giardino di Tolstoi,
voglio tornare a casa:
il nascondiglio
che preferisco
di A Coruña

proprio in te.

Traduzione di Ana Ciurans