*QUE É DOR/ A DOR QUE DE VERAS SENTE

Teño cara de gustarme
as cousas que non me gustan.

Os labios de toda a xente
falan sen despegarse.

Isto tamén é así.
As paredes dunha gruta na que alguén, hai dez mil anos,
desdoura o natural da pedra.
Moedas, corrente alterna,
unha rapaza nada cos xenes da beleza,
toda picada de complexos.
Coma un orgasmo de Hedy Lamarr, os ollos de Nikola Tesla.
Un país onde non ser,
onde só cómpre
parecelo.
Luvas desenfundadas, sal, a máis prestixiosa
de todas as escolas de dobraxe.

O capital é o pesadelo
de quedarmos atoados na nosa capacidade simbólica.
A máis favorecedora de todas:
maquillaxe tanatoestética.
Anos de traballo voltos un pedazo de granito ecuestre.
Unha industria da miseria, as leiras do volframio.
Coma un corpo ardente que sabe, e
disimula.
Pestanas postizas de marca barata, unha imaxe
idéntica a si mesma.

Coma poesía política que se confunde
cunha autofoto fronte o espello do baño.
A metonimia do mal,
normativo dislocado.
Escenificación, menú, a escaleira de incendios do discurso.
Algo ao que lle medran raíces aéreas
e devece por volver á terra en canto hai tempo que saíu á luz;
coma os ollos das patacas.

A ollada do poema é tamén así:
filas de formigas obreiras
esmagadas para permanecer,

restos de acenos
que parecen

outra cousa.

© Yolanda Castaño
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

WAS IST SCHMERZ / DER SCHMERZ, DEN SIE WIRKLICH FÜHLT

Ich sehe aus, als würde ich Dinge
mögen, die ich nicht mag.

Alle Welt spricht
mit geschlossenen Lippen.

Auch das hier:
Die Wände einer Grotte, in der vor zehntausend Jahren
jemand die natürliche Essenz eines Steins befleckte.
Ein paar Münzen, wechselnde Strömung,
ein Mädchen, dem die Schönheit in den Genen steckt,
vernarbt von Komplexen.
Wie ein Orgasmus von Hedy Lamarr, die Augen von Nikola Tesla.
Ein Land, in dem man nicht sein,
sondern nur scheinbar
sein musste.
Abgestreifte Handschuhe, Salz, die Akademie für Synchronsprecher
mit dem besten Ruf.

Das Kapital ist nichts als der Alptraum,
in einem symbolischen Vermögen gefangen zu sein.
Von allem am vorteilhaftesten:
ein thanatoästhetisches Make up.
Jahre der Arbeit, geronnen zu Reitergranit.
Eine Elendsindustrie, Wolframgärten.
Wie ein feuriger Körper, der sich genau auskennt
und trotzdem Unschuld vortäuscht.
Künstliche Wimpern einer Billigmarke, ein Bild,
das mit sich selbst identisch ist.

Wie politische Dichtung, vermischt
mit einem Selfie vor dem Badezimmerspiegel.
Die Metonymie des Bösen,
die verlegte Norm.
Eine Inszenierung, ein Menü, die Feuerleiter eines Vortrags.
Etwas, dem Luftwurzeln wachsen,
das sich sehnt nach der Rückkehr zur Erde,
wie Kartoffelaugen.

Auch der Blick des Gedichts ist so,
Ameisenstraßen,
für immer zerdrückt,

Reste von Gesten,
die aussehen

wie etwas anderes.

Aus dem Galicischen von Timo Berger und Heidi Kühn-Bode