Charl-Pierre Naudé
english
Vampiere
Vampiere in Malawi, berig die koerant.
Die president reik selfs ’n verklaring uit:
“Wys my ’n vampier, dan stop ek hom in die tronk.”
Maar wie behoef bewyse, as daar lyke is?
’n Meisie van so agttien, leeggesuig en styf
soos ’n stok, twee slagmerkeaan haar nek;
haar hande onnatuurlik groot en benerig
soos valkvlerke op haar wydogige borste.
En die hoofman se seun in sy kruis geknak
teen ’n ploeg, toe niemand gekyk het nie –
bene wat invou om die uier van sy fallus,
en nie ’n druppel bloed oor in die res van sy lyf nie!
Drie weermagjeeps van Lilongwe haas diékant toe
na ’n dorp, nog drie sóóntoe na ’n noodgebied:
om wag te hou in die nagte, maar tevergeefs.
Die vampiere sluip deur, altyd nog ’n lyk in die môre;
soms nie eens merke nie, net ’n pubis wat bult
soos nuwe piesangs; of ’n buik wat staan
soos ’n dier se skrik.
“Waar is die lyke?” vra die rondgaande kommisaris.
“Onmiddellik begrawe … ter beswering,”
fluister die priester en kriskras sy bors.
Die soldate bevestig dit; van hulle sterf ook,
een het so op sy stewels ineengesak,
arms om sy R1 soos ’n wingerdstok gevleg
of ’n slang, om die staf van die geneeskunde.
Selfs die VN se VIGS-kliniek word oornag ’n teiken.
“Dit slaap in my bloed, in die lengte van my lyf!”
sê een – om deure te grendel of toe te spyker
help ook nie, die vampiere loop deur mure.
Vampiere: sonder tande, met spuitnaalde;
hulle trek bloed en loop daarmee in sakkies weg.
Die hulpwerker sê die mense aanvaar dit al,
sien selfs uit met ’n groeiende begeerte.
“Snags land sy op my dak,” sê ’n man, “en hurk daar naak …
van onder af sien ek die tiervelbeursie
van haar mik ... so deur die sink.
Sy wag haar oomblik af en ek wag vir haar.”
’n Kerkhoffie met kerse flakker soos ’n verjaardagkoek.
’n Troue, maar net een staan voor die kansel:
’n visgraat van ’n meisie wat smoorverlief is
op háár vampier, ’n bruidegom in absentia.
Al hoe meer lanterns dwaal sonder mense,
’n stat het net ’n hond, maar iemand voer hom snags.
Fluisterings dryf: “kan nie wag nie” en “waarom môre …”
terwyl jonges glimmend dans in ’n dorpsaal
soos maskers op stokke in ’n ou, ou karnaval.
En soos
in verre noorderstreke,
waar lang seisoene van donkerte soms heers,
gaan die lewe voort
in die ryk van die skimme.
From: In die geheim van die dag
Menlopark: Protea Boekhuis, 2004
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015
Vampires
Vampires in Malawi, the newspaper reports.
Even the president issues a statement:
“Show me a vampire, and I’ll lock him up!”
But who needs proof, if corpses prove everything?
A girl of about eighteen sucked dry, and stiff
like a branch, two slaughter marks in her neck;
her hands unnaturally large and bony
on her wide-eyed breasts like falcon wings.
And the headman’s son, spine snapped in the breech
against a ploughshare when no one looked –
his legs dangling around the udder of his phallus,
and not a drop of blood in the rest of him!
Three army jeeps from Lilongwe rush to the scene
in a small town, two more to another emergency:
to stand sentry at night, but in vain.
The vampires sneak through, more corpses in the morning;
some without marks, just a bulging pubis
like new bananas or an abdomen arched
in animal terror.
“Where’re the corpses?” asks the circuit commissioner.
“ Buried promptly … as exorcism,”
the priest whispers and crosses himself.
The soldiers confirm this, some of them die too.
One on guard duty collapsed in his boots,
arms around his rifle twined like a vine
or the snakes of the caduceus of medicine.
Even the UNAIDS clinic gets targeted overnight.
“It sleeps in my blood, the full length of my body!”
a patient says,
“To bolt the doors or nail up the apertures
is not enough, vampires walk through walls.”
Vampires: without teeth, but armed with syringes.
They draw blood and make off with it in plastic bags.
“Folk are getting used to things,” an aid worker says,
“… even look forward to it, with increasing desire.”
“She lands on my roof naked and squats there,” says a man.
“From beneath I can see the leopard skin
purse of her crotch through the corrugated zinc …
She awaits her moment, and I wait for her.”
A graveyard with candles flickers like a birthday cake.
A wedding, with only one partner at the pulpit:
a skeleton of a girl up to her ears in love
with her vampire, a bridegroom in absentia.
More and more lanterns roam without walkers;
just a dog in a village but someone feeds it at night.
Whisperings drift: “cannot wait” and “why tomorrow …”
while gleaming youngsters dance in a town hall
like masks on sticks, or carnival sceptres.
And so,
as in far-off northern parts
when long seasons of darkness descend,
life continues
in the realm of spectres.