Nature and the revolution

That week several sightings of flying saucers were reported,
and auroras of the invisible universe.
I was in my car, and passed an unusual religious ritual
while rain poured down on a fractured dusk.
The men wore veils, except the two initiates;
a small choir of women enraptured on the roadside.
I had never seen this sect, a mixture of Africa and the West.
The veiled men urgently egged on the novices, who were sweating and crying,
to walk faster to the altar, and the new life awaiting them.
Blinded by fervour they shuffled like ducks into the veld
and fell to their knees, praying out loud. Two shots rang out.
I’d witnessed a car being hijacked, and summary execution.
How was I to know? There is hardly a road going anywhere
that does not also lead in the opposite direction.
Maybe it’s something to do with perception.
Some believe flying saucers are visions of the future
or of an advanced civilisation that perished in the past.
Take that story of the two brides for instance.
There’s the slow bride, whose single gesture can take three generations.
Her dress doesn’t flutter, its frills
are embossed in the pressed ceiling above me.
And the fast bride, unwrapped on the spot, wet before the ceremony’s over.
She has a long bridal train, white, and humbly calls herself toilet paper.
Maybe things are determined by how we view time.
And if you think I was a bad witness, remember circumcision
or sacrificial virgins. The quick hand and the slow hand, of God.
Yes, I might have been more useful to the enquiry.
Yes I’m glad, still to be among the living.
But idling past in my car in a time of apparitions,
on the right side of the road, on the good side
of the line, they didn’t see me. I was the one
who didn’t exist yet.

© Charl-Pierre Naudé
From: Against the Light
Menlopark: Protea Boekhuis, 2007
Audio production: Literaturwerkstatt Berlin, 2015

Die aard van verstaan

Daardie week was daar verskeie berigte oor vlieënde pierings,
en auroras uit die onsigbare heelal.
Ek het in my motor gery, verby ’n ongewone kerkritueel,
terwyl reën neer sis op die skerwe van ’n skemer.
Die mans het sluiers gedra, buiten twee wat inwyding ondergaan;
’n koortjie verrukte vroue aan die kant van die pad.
Die sekte was vir my onbekend, ’n vreemde mengsel van Afrika en die Weste.
Die gemaskerde mans het die swetende en huilende nuwelinge
driftig aangepor in die rigting van die altaar, en die nuwe lewe wat op hul wag.
Hulle het soos eende gewaggel, blind van begeestering, vooruit
die veld in en biddend op hul knieë neergeval. Twee skote het weerklink.
Ek het pas ’n motorkaping aanskou, en die teregstelling daarna.
Hoe moes ek weet? Daar is skaars ’n pad wat iewers heengaan,
wat nie ook in die ander rigting loop nie.
Miskien het dit te doen met hoe ’n mens waarneem.
Sommiges glo vlieënde pierings is visioene van die toekoms
of ’n hoogs ontwikkelde beskawing uit die verre verlede.
Neem byvoorbeeld die storie van die twee bruide.
Daar is die stadige bruid. ’n Enkele gebaar van haar kan drie geslagte neem.
Haar rok waai nie in wind nie, dis uitgedruk in metaal.
Ek sien hoe bult haar kant in die staalplafon bo my bed.
En die vinnige bruid, ter plaatse uit die pakkie, nat voor die seremonie eindig.
Sy het ’n lang wit sleep en die nederige naam toiletpapier.
Miskien word alles bepaal deur ons siening van tyd.
En as iemand meen ek was ’n swak getuie, dink maar aan besnyding
of die maagdeoffers. Die vinnige hand en die stadige hand, van God.
Ja, ek kon seker nuttiger gewees het vir die ondersoek.
Ja, ek is bly ek’s nog in die land van die lewendes.
Maar om verby te gery het in ’n tyd van toekomsvisioene,
aan die regte kant van die pad, aan die goeie kant van die streep,
was om vir hulle onsigbaar te wees. Ek het eenvoudig nog nie bestaan nie.

Afrikaans from Charl-Pierre Naudé