Baki Yiğit
turkish
A Letter
Dear philosophers, I get sad when I think.
Is it the same with you?
Just as I’m about to sink my teeth into the noumenon,
Some old girlfriend comes to distract me.
»She’s not even alive!« I yell to heaven.
The wintry light made me go out of my way.
I saw beds covered with identical gray blankets.
I saw grim-looking men holding a naked woman
While they hosed her with cold water.
Was that to calm her nerves, or was it punishment?
I went to visit my friend Bob who said to me:
»We reach the real by overcoming the seduction
of images.«
I was overjoyed, until I realized
Such abstinence will never be possible for me.
I caught myself looking out the window.
Bob’s father was taking their dog for a walk.
He moved with pain; the dog waited for him.
There was no one else in the park,
Only bare trees with an infinity of tragic shapes
To make thinking difficult.
From: New and Selected Poems 1962-2012
New York: Houghton Mifflin Harcourt, 2013
Mektup
Sayın filozoflar, üzülüyorum düşününce.
Sizde de oluyor mu aynısı?
Tıpkı dişlerimi numene batırmak üzereymişim,
Eski bir kız arkadaş kafamı karıştırmaya gelmiş gibi.
"O yaşamıyor bile!" diye bağırıyorum gökyüzüne.
Kış ışığı çıkardı beni yoldan.
Birbirine benzeyen gri battaniyelerle örtülü yataklar gördüm.
Çıplak bir kadını tutup soğuk suyla ıslatan
Asık suratlı adamlar gördüm.
Onu yatıştırmak için miydi, yoksa ceza mıydı?
Bana, "Görüntülerin ayartmasını önleyerek gerçeğe ulaşıyoruz."
Diyen arkadaşım Bob'u ziyarete gittim.
Çok sevinçliydim fark edinceye kadar
Bu tür kaçınmalarımın hiç olamayacağını.
Pencereden dışarıya bakarken yakaladım kendimi.
Köpeklerini yürüyüşe çıkarıyordu Bob'un babası.
Ayak uydurdu patikaya; köpek bekledi onu.
Başka hiç kimse yoktu parkta;
Düşünmeyi zorlaştıracak sayısız trajik biçimdeki
Çıplak ağaçlar sadece.