Acht, ∞ - I. [Op het veld liggen een jongen en een meisje]

I.

Op het veld liggen een jongen en een meisje die aan vroeger doen denken
ik vermoed dat wij het zijn, acht jaar geleden, maar ze lijken zo sterk op
                                                                                                                         onbekenden
dat ik niet naar hen toe loop om te zeggen, dat ze het fout onthouden hebben
die dag trokken geen vogels over, geen sneeuw of ijs op het veld, oktober nog,
het riet rond de vijver verderop stond halfhoog en dor, op de achtergrond
in intervallen het geluid van een trage auto op de steenweg, verder niets
ik zeg hen niet dat zij hier tussen de laatste muggen en de eerste kussen
namen voor de kinderen zal bedenken, niet dat de werf ondertussen
een siliconenfabriek werd, of dat hij haar hand alvast moet loslaten opdat het
                                                                                                                                        went
voor later, wanneer ze elkaar enkel nog per ongeluk en met ongemak
zullen aanraken, ik zeg niets, want precies zo, zoals ze daar liggen, was het ook:
de overgave, het blinde licht in de middag en later daarover de gedichten

© De Arbeiderspers & Charlotte Van den Broeck
From: Nachtroer
Amsterdam/Antwerpen: De Arbeiderspers, 2017
Audio production: Haus für Poesie, 2017

Acht, ∞ - I. [auf dem Feld liegen ein Junge und ein Mädchen]

I.

auf dem Feld liegen ein Junge und ein Mädchen, die an damals erinnern
ich vermute, dass wir es sind, vor acht Jahren, aber sie ähneln Unbekannten
                                                                                                                       so sehr
dass ich nicht auf sie zugehe, um zu sagen, sie haben es falsch in Erinnerung
an dem Tag zogen keine Vögel vorüber, kein Schnee oder Eis auf dem Feld,
                                                                                                                     Oktober
noch, das Schilfrohr um den abgelegenen Teich stand halbhoch und
                                                                                                          ausgetrocknet
im Hintergrund in Intervallen das Geräusch eines trägen Autos auf dem
                                                                                                        Steinweg, sonst
nichts, ich sage ihnen nicht, dass sie sich hier zwischen den letzten Mücken
                                                                                                                    und den
ersten Küssen Namen für ihre Kinder ausdenken wird, nicht, dass die Werft
                                                                                                               inzwischen
eine Silikonfabrik wurde oder dass er ihre Hand loslassen soll, damit sie sich
schon mal an später gewöhnt, wenn sie einander nur noch zufällig und mit
                                                                                                                 Gegensinn
berühren werden, ich sage nichts, denn genauso, wie sie da liegen, war es auch:
die Hingabe, das blinde Licht am Nachmittag und später darüber Gedichte

Übersetzung der Gedichte aus dem Flämischen von Janet Blanken