Vasara pie aizas

„Arvien vairāk gaismas,” tu saki, stāvēdama loga zaļajā četrstūrī. Bez skaņas vējš piepūš putnu buras, migla grimst aizā kā caura laiva. Kad paslēpju galvu spilvenā, šķiet, dzirdu visus ciemata modinātājus — mans rīts ir arī miesnieka un priekšsēdētaja rīts, mūsu saule aust satrauktā pīkstoņā, pasaule dzimst ciparnīcā, ielas izripo no sekundes kā rieksts no čaumalas, ko pāršķeļ ar kurpi pret karsto asfaltu. — Kaut visu varētu teikt vienkāršāk – nokļūt nulles punktā vai uz robežas, rakstīt: „Bija grūti bez tevis,” tālāk: „Cik labi, ka atbrauci,” bet tā vietā: „Tu stāvi loga zaļajā četrstūrī; āboli atgādina kristālus,” vai: „Tu atkal aizbrauksi, tava smarža pametīs šo istabu lēni un mokoši kā galvassāpes pēc garas dienas.” Melns suns ienāk mājā no dārza, ceļš virmo savā tukšumā un tveice atver verandās mazas kafejnīcas. „Arvien vairāk.” Bērza rādāmkociņš pieskaras mēnesim, kas, izsūcis nakti, atkāpjas zilgmē. Sienāži tikšķ zālē kā pazaudēti pulksteņi. No aizas nāk putnu saucieni. — „Mūsu laime ir nejauša.”

© Artis Ostups
From: Fotogrāfija un šķēres
Rīga: Mansards, 2013
Audio production: Haus für Poesie / 2017

Sommer an der Schlucht

„Immer mehr Licht", sagst du und stehst im grünen Viereck des Fensters dabei. Lautlos bläht der Wind die Segel der Vögel, Nebel versinkt in der Schlucht wie ein leckes Boot. Wenn ich den Kopf im Kissen berge ist es, als hörte ich alle Wecker des Dorfes gleichzeitig - mein Morgen ist auch der Morgen des Schlachters und der des Vorsitzenden, unsere Sonne geht auf in hektischem Gepiepse, die Welt wird auf dem Zifferblatt geboren, Straßen kullern aus der Sekunde wie die Nuss aus der Schale, die der Schuh auf dem heißen Asphalt knackt. - Könnte man doch alles einfacher sagen - am Nullpunkt ankommen oder an der Grenze und schreiben:,,Es war schwer ohne dich", und weiter:,,Wie gut, dass Du gekommen bist", statt dessen aber: „Du stehst im grünen Viereck des Fensters; die Äpfel erinnern an Kristalle", oder: „Du wirst abfahren, dein Duft wird dieses Zimmer langsam verlassen, quälend wie Kopfschmerz nach einem langen Tag." Ein schwarzer Hund kommt vom Garten ins Haus, der Weg schimmert vor Leere und die Schwüle eröffnet kleine Cafs in den Veranden. „Immer mehr." Das Zeigestäbchen der Birke berührt den Mond, der sich ins Blau zurückzieht, als die Nacht ausgesogen ist. Grillen zirpen im Gras wie verlorene Uhren. Aus der Schlucht steigen die Rufe der Vögel. -„Unser Glück ist ein Zufall."

Aus dem Lettischen von Kristaps Grasis