Serhij Zhadan

ukrainian

Eric Metz

dutch

Лукойл

Коли приходить великдень і небо стає прихильнішим до нас,
і всі напружуються - мовляв, великдень, аякже,
тоді в землі починають перевертатись покійники,
розбиваючи ліктями холодну глину.
Мені доводилось ховати друзів,
я знаю, як воно – закопувати своїх друзів,
мов собака кістку,
чекаючи, коли небо
                                  стане до тебе прихильнішим.

І є такі соціальні групи,
для яких подібні ритуали особливо важливі,
я маю на увазі, насамперед, середній бізнес.
Всім доводилось бачити
який смуток охоплює цих регіональних
представників російських нафтових компаній,
коли вони з‘їжджаються на безмежні
цвинтарні поля, аби закопати
ще одного брата з відстреленими легенями;

всім доводилось чути тверде биття сердець,
коли вони стоять біля домовини
і витирають скупі сльози й соплі об своє
дольче й габана,
і хуячать геннесі
                            з одноразового
                                                     посуду.

Ось так, Коля, - говорять, - ось тобі й відкат.
На безмежних полях офшору
ми, як дикі гуси восени, падаємо в холодні
плеса забуття, зі шротом у печінці.

То як, - радяться, - ми
спорядимо нашого брата
в його довгий шлях
до осяйної Валгали Лукойлу?
Хто буде супроводжувати його
в темних печерах чистилища?

Тьолки, - говорять усі, - тьолки,
йому потрібні будуть тьолки,
хороші тьолки,
дорогі й без шкідливих звичок,
вони будуть гріти його взимку,
вони студитимуть йому кров навесні,
ліворуч від нього буде лежати платинова блондинка,
і праворуч від нього буде лежати платинова блондинка,
так, щоби він навіть не помітив, що вже помер.

Ох, ця смерть - територія, де не ходять
                                                                 наші кредитки.
Смерть - територія нафти,
                                           хай вона омиє його гріхи.
Ми покладемо йому до ніг зброю і золото,
хутра і тонко помелений перець.
В ліву руку ми вкладемо йому останню нокіа,
в праву руку - грамотну ладанку з Єрусалиму.
Але головне - тьолки,
дві тьолки, головне - дві платинові тьолки.
Так, це головне, - погоджуються всі.
Головне, - погоджуються тьолки.
Головне-головне, - підтакує Коля зі своєї домовини.

На великдень ми всі такі сентиментальні.
Стоїмо, чекаємо, коли мертві
встануть і вийдуть до нас із потойбіччя.
Ніколи так не цікавишся смертю,
як ховаючи друзів.

Коли вони третій день чатують
під дверима моргу, він зранку третього дня,
долає, зрештою, смертю смерть, і виходить
до них із крематорію, бачить,
що всі вони знесилено сплять,
після триденного забуху,
лежать просто серед трави,
в обриганих
дольче й габана.

І тоді він тихо,
                        щоби не розбудити,
забирає в одного з них
підзарядку для нокіа,
і повертається
в пекло
до своїх
блондинок.

© Published with permission by the author
From: Maradona
Kharkiv, Ukraine : Folio Publishers Ltd., 2007

Lukoil

Wanneer Pasen eraan komt en de hemel ons meer welwillendheid toont

en iedereen zich inspant, want, zo zeggen ze, wat wil je het is Pasen,

beginnen de doden in de aarde zich om te keren

en duwen ze met hun ellebogen de koude klei opzij.

Ik heb al vrienden ten grave gedragen,

Ik weet wat het is, je vrienden begraven,

zoals een hond een bot begraaft,

wachtend tot de hemel

je meer welwillendheid toont.


Er zijn van die sociale groepen

waarvoor dergelijke rituelen van bijzonder belang zijn,

ik bedoel vooral de middelgrote business.

Iedereen heeft wel eens gezien

wat een droefheid hen treft, de regionale

vertegenwoordigers van Russische petroleumbedrijven,

wanneer ze samenkomen op het grenzeloze

kerkhofveld, om daar de zoveelste

broeder met weggeschoten longen te begraven;


iedereen heeft wel eens hun harde hartenklop gehoord

wanneer ze bij de doodskist staan

en hun schaarse tranen en snot afvegen

aan hun dolce en gabbana

en ze hennessy

achteroverslaan

uit een wegwerpbeker.

Kijk eens Kolja, - zeggen ze, - daar heb je dan je aftocht.

Op grenzeloze offshore-velden

Vallen wij, als wilde ganzen in de herfst, in de koude

rakken van de vergetelheid, met hagel in onze lever.


Waar, - zo overleggen ze, - zullen we

onze broeder van voorzien

voor zijn lange tocht

naar het stralende Walhalla van Lukoil?

Wie zal hem begeleiden

in de donkere grotten van het vagevuur?


Grieten, - zeggen ze allemaal, - grieten,

hij heeft grieten nodig,

goede grieten,

duur en zonder slechte gewoonten,

ze zullen hem opwarmen in de winter

ze zullen zijn bloed doen afkoelen in de lente,

aan zijn linkerkant moet een platinumblondine liggen,

en aan zijn rechterkant moet een platinumblondine liggen,

zodanig dat hij zelfs niet merkt dat hij al dood is.


Och, die dood is een territorium waar onze creditkaarten

weinig vermogen.

De dood is het territorium van de olie,

moge die dus zijn zonden wegwassen.

Aan zijn voeten zullen we wapens en goud leggen,

bont en fijngemalen peper.

In zijn linkerhand leggen we zijn laatste nokia,

In zijn rechterhand een amulet uit Jeruzalem.

Maar het belangrijkste zijn de grieten,

Twee grieten, platinumblond.

Ja, dat is het belangrijkste, - zegt iedereen instemmend.

Het belangrijkste, - zeggen de grieten instemmend.

Het aller-allerbelangrijkste, - beaamt Kolja vanuit zijn kist.


Met Pasen zijn we allemaal zo sentimenteel.

We staan te wachten totdat de doden

opstaan en naar ons toe komen vanuit het hiernamaals.

Nooit interesseer je je meer voor de dood

dan wanneer je vrienden begraaft.


Terwijl ze de derde dag de wacht houden

bij de deur van het lijkhuis, overwint hij ten slotte de dood

door de dood, tijdens de ochtend van de derde dag, en hij loopt

naar hen toe vanuit het crematorium, hij ziet

dat ze allemaal in diepe slaap liggen

na drie dagen drinken,

ze liggen gewoon in het gras,

in ondergekotste

dolce en gabbana’s.


En dan neemt hij stil,

om niemand te wekken,

bij één van hen

wat stroom voor zijn nokia,

en hij keert

naar de hel

terug

naar zijn blondines.


Vertaling uit het Oekraïens: Eric Metz