Frans De Haes
french
Tafelen met een stoel
denkend aan C. K.
1
Doe die kalender vol scheurwijsheid weg.
Die dag wil niet overgaan.
Die dag schoof iemand een stoel bij.
Op een blauwe maandag kwam een vreemde gast.
Hij kon niet blijven, maar zat mee aan tafel,
schepte een bord vol schaduw, vulde een glas
met licht, slurpte het op en ging;
hij kon niet blijven waar hij was.
Sinds die dag huist in jou die gast.
Eenmaal kwam hij voor één etmaal.
Nu nog weet je met jezelf geen blijf
en tafelt met de stoel waarop hij zat.
2
Hij kon niet blijven en wou niets kwijt,
spaarde schaduw en dronk licht.
Met de dag wijzer dan minuut en uur,
met de tijd die niet wil overgaan –
en ook hem staat het als gast vrij
huis te houden in jouw huid.
Andermaal trekt hij een etmaal
af en blijft een eeuwigheid.
Nu nog vreet zijn schim je uit
bij het natafelen, stoelvast.
3
Op een blauwe maandag schoof iemand een stoel bij.
Op een dolle dinsdag stond hij op.
Op een woensdag staat alleen die stoel daar
van niets te gebaren, ook hij is
voor wie open tafel houdt een vreemde,
voor wie hem uit wil vragen stom.
Hij blijft daar maar staan en wil niets kwijt
dan die krabbengang van dagen.
4
Wie helpt hem die maandag dragen
en de gast die daar toen zat.
Hij zat daar breeduit en hij stond op
weggaan waar hij op adem kwam.
Hij kan niets zeggen dan in dingtaal,
in stramme gebarenspraak.
5
Tafelen zal hij daar bij tegenlicht
tot in lengte van dagen.
Soms zit hij daar alsof hij weer
op sprong staat weg te gaan.
6
Kijk tegen de jaren in,
heel die tijd van scheurwijsheid.
Tielt: Lannoo, 2005
Audio production: Flemish Literature Fund, Antwerp, 2007.
À table avec une chaise
en souvenir de C.K.
I
Écarte ce calendrier plein de sagesse éphémère.
Ce jour-là refuse de passer.
Ce jour-là, quelqu’un rapprocha une chaise.
Un lundi quelconque, il y eut cet hôte insolite.
Il ne pouvait rester, mais se mit à table,
garniet son assiette d’ombre, remplit son verre
de lumière, but d’un trait et s’en alla:
il ne pouvait rester là où il était.
Depuis ce jour, ce convive te hante,
venu à tout hasard jusqu’au lendemain.
Encore à présent tes nerfs sont à vif
et tu t’attables avec la chaise qu’il occupa.
II
Il ne pouvait rester et ne disait mot;
ménageant l’ombre, il but la lumière.
Celle du jour qui en sait plus long:
celle du temps qui refuse de passer.
Hôte, il lui est loisible de rester
à demeure dans ta peau.
Il te soustrait un jour et une nuit,
ne reste qu’une éternité.
Depuis, vivant à tes crochets,
il s’attarde à table, vissé à sa chaise.
III
Un lundi quelconque, quelqu’un rapprocha une chaise.
Un mardi perdu, il se leva.
Un Mercredi des Cendres, la chaise seule rest
comme si de rien n’était, étrangère
à celui qui tient table ouverte, sourde
à celui qui la questionne.
Elle reste où elle est et ne dit rien sinon
ces jours, leur démarche de crabe.
IV
Qui l’aidera à porter ce lundi
et l’hôte qui a pris place?
Lui qui s’est installé, prêt à partier
après avoir repris haleine.
Elle ne parle que la langue des choses,
avec la raideur de leurs gestes.
V
Mais lui, il restera attablé à contre-jour,
à longueur de journées.
Parfois il est assis, comme si d’un bond
il voulait s’en aller.
VI
Remonte le courant des années,
rétablis ce temps de sagesse éphémère.
From : Temps et Lieux, Gardonne, Fédérop, 2005.