AVOND IN DUN LAOGHAIRE
1.
de dame uit letland vertelde
hoe de volkeren terechtkwamen:
de finnen duwden de lappen
gestaag naar het noorden
en de pruisen waren zo strijdlustig,
moet je horen, dat ze allemaal
op hun veroveringstochten
gesneuveld zijn
waarom zijn er zo weinig
grappige gedichten, verzuchtte
de dame uit letland, ze wenkte de ober
en vroeg om meer whiskey, dan
keek ze naar buiten en zei
dat er niemand meer was
die nog pruisisch sprak
2.
de zee en de lucht waren in elkaar
overgevloeid, aan de vuurtorens
was nog te zien waar de horizon lag
ze wenkten, niet als een vader of als
een vriend, ze wenkten vanuit
het eeuwige leven, de vrijheid
van komen en gaan
ten slotte waren alleen nog
de palmen te zien in het licht
dat uit de hotelkamers kwam
en verder weg was het klappen
te horen van touwen tegen de masten
voor alles bestaat een decor
voor het weerzien, het afscheid
en voor het wachten
3.
de wereld is groot, zei
de dame uit letland,
europa, amerika, mijn vader
kwam om in siberïe
wij spreken de oudste taal
van europa, wij zijn met weinigen
daarom praten we veel,
men zou zich de mond
moeten wassen met zeep,
zei mijn moeder, waar
is nu mijn moeder, waarom
kan ik niet zwijgen, waarom
kan ik niet huilen?
het leven is lang, zei de dame
uit letland en er is niemand
die met me wil ruilen
4.
van waar ik zat zag ik
een eiland liggen waar
de zon op scheen, af en toe
zoals op mij, beneden
maakten meeuwen hun geluiden
klagend, druk en zenuwachtig :
ze waren thuis
het eiland kleurde donker,
grijs en dan weer hevig groen
alsof het bloosde en ik begreep
dat ooit de zon aanbeden werd
het leek alsof je aandacht
van haar kreeg, ook
als je helemaal alleen was
From: De bramenpluk
Amsterdam: De Bezige Bij, 2002
Audio production: Het Beschrijf, 2004
velada en dun laoghaire
1
la dama de letonia relataba
cómo fueron a parar los pueblos:
los finlandeses continuaban empujando
a los lapones al norte
y los prusianos eran tan belicosos,
no es broma, que todos
perecieron
en sus conquistas
¿por qué hay tan pocos
poemas divertidos?, suspiraba
la dama de letonia, le hizo una seña al camarero
y pidió más whisky, luego
miró hacia afuera y dijo
que ya no existía nadie
que hablara prusiano
2
se habían confundido el mar y
el cielo, por los faros
aún se veía dónde se extendía el horizonte,
hacían señas, no como un padre o
un amigo, hacían señas desde
la vida eterna, la libertad
de ida y regreso
finalmente ya no se distinguían
sino las palmas en la luz
que venía de los cuartos del hotel
y más lejos se oía el golpeteo
de las sogas contra los mástiles
para todo hay un decorado:
para el reencuentro, la despedida
y la espera
3
el mundo es grande, dijo
la dama de letonia,
europa, américa, mi padre
pereció en siberia
hablamos el idioma más antiguo
de europa, somos pocos
por eso conversamos mucho,
uno debería lavarse
la boca con jabón,
dijo mi madre ¿dónde
está ahora mi madre, por qué
no puedo callar, por qué
no puedo llorar?
la vida es larga, dijo la dama
de letonia, y no se puede
cambiar por otra
4
de donde estaba sentada distinguía
una isla en la que
brillaba el sol de vez en cuando
como en mí, abajo
las gaviotas hacían sus ruidos
quejándose, nerviosas y agitadas:
estaban en casa
la isla se ponía oscura,
gris y luego de un verde intenso
como si se sonrojara, y comprendí
que antaño el sol fue adorado
como si recibieras
atención de alguien, aun
cuando estuvieras completamente sola
From: Stefaan Van den Bremt, Marco Antonio Campos
Más allá de mis manos, Colibrí, 2006.