Ik was op weg naar college, weggezakt ondergronds
in de openbare worm die westwaarts groef
toen een cadet in veldtenue mijn trein in kwam.

Ware het niet voor de pompon die zijn baret tooide,
zijn leeftijd, het feit dat hij alleen was, en hier,
had deze jongen zo een amfibievoertuig kunnen

enteren. Ik loerde naar wapens, in zedige verwondering
over de brandhaarden op onze spinnende aardbol.
Hij was een en al camouflage, struikimitatie, schijn

van flora in allerlei schakeringen, tinten, vlekken
groen. Een helm bungelde aan zijn rug, lenteheuveltje
waaruit een tafereel van malse grassen in plastic

ontsproot. Ik kwam los van het gretige burgermansontzag
voor legerdingen, wreed, conformistisch, en wierp
een blik op waar mijn soldaat zo in verdiept was –

Walden van Thoreau – stel je hem voor, olie wrijvend
in de teruggetrokken grendel van een Stengun, zwoegend
voor een uitzicht op een leven zonder mannen; bessen

die zwaar tussen hun doorns ploffen, het nacht-
gordijn dichtgetrokken over het raam van het meer...
We moeten trachten de tegenstellingen met elkaar

te verzoenen, maar hun eendracht en tweedracht
leiden tot wilde absurditeiten in ons denken
en spraakvermogen. Geen zin draagt de hele

waarheid en de enige manier om eerlijk te zijn
is door onszelf de leugen te schenken; spreken is
beter dan zwijgen; zwijgen is beter dan spreken; –

Alles staat in verbinding; ieder atoom heeft een afstotend
krachtveld; – Dingen zijn en zijn niet, op hetzelfde
moment; – enzovoorts. Er zijn andere

geesten. Toen ik opdook bij St. George, blies ik
in de kom van mijn handen – lichamen verspreid over
musea, torens van banken, studentenkamers, winkels, elk

hun denkrichting op of niet, leken een wet
te bewijzen die ons insluit, aantoonbaar met
ijzerdeeltjes, magneten en schoon tafelblad.

Ik kan hun gezichten zien verdwijnen. Het zingen dient niet
om ervaring vast te leggen, maar om een solide
pantser te smeden van gevoel dat de tijd doorstaat.

Het stadion licht op, leeg, door hakstrepen getekend
om de drang naar voren te meten. Op het aardoppervlak
ons, die bij vergissing ogen, en alleen maar lijken.