Eva Runefelt, Lisette Keustermans
swedish
GESCHIEDENIS
wat ons voor ogen komt
en ons de slaap onthoudt
dat komt ons niet voor ogen
wij keren zelf altijd terug
naar de kamer met het uitzicht
op de treinen en de spoorwegberm
waar het behang ontbrak,
en de gordijnen, zodat wij steeds
de bomen konden zien, die wilg
die omgehakt moest worden,
we waren bang dat hij
bij stormweer op het dak zou vallen
we zochten eensgezindheid
maar wat we droomden, 's nachts,
verzwegen we
het was dus niet de wind
het waren niet de bomen
ook 's nachts was er licht
omdat achter de tuin
het rangeerstation lag
waar treinstellen werden
uiteengehaald, op een
zijspoor gezet en vergeten
nee, met de treinen
en ook niet de kou van dat jaar
toen de wissels bevroren
en sneeuwvlokken vielen gestaag
op mijn dochter die sliep
in mijn armen, ik droeg
haar naar huis, in de bocht
stond een auto, ik wist plots:
ik moest nog meer zorg
voor haar dragen en verder
dat alles een keerzijde had
dat de sneeuw die zo troostend
en traag naar beneden kwam
en er het vuil van de straten
bedekte, sporen droeg, verse,
dat iemand hier voor mij
was binnengegaan
From: De bramenpluk
Amsterdam: De Bezige Bij, 2002
Audio production: Het Beschrijf, 2004
Historia
det som far genom våra huvuden
och som hindrar oss från att sova
det far inte genom våra huvuden, det blir kvar
vi återvänder ständigt till
rummet med utsikt
mot tåg och banvall
där saknades tapeter,
gardiner, vi
kunde alltid se träden, pilen
som borde huggas ned
vi var rädda att den
skulle falla över taket
när stormen kom
vi sökte endräkt
men det vi drömde om natten
höll vi hemligt
inte var det vinden
inte var det träden
också om natten var det upplyst
för bakom trädgården låg
rangerbangården låg
rangerbangården
där vagnar hakades av,
ställdes åt sidan och glömdes
nej, inte tågen
och inte heller kölden det år
då växlarna frös fast
och snön envist föll
över min dotter som sov
i min famn, jag bar
henne hem, det stod
en bil i vägkröken
jag visste plötsligt:
jag måste bära henne vidare än mer varsamt
att allt har en baksida
att snön långsamt och trösterikt
föll till jorden
och täckte gatornas smuts,
den bar spår, färska,
någon hade redan gått in
From: Och vi for forbid, Lund, Ellerströms, 2001.