GESCHIEDENIS

wat ons voor ogen komt  
en ons de slaap onthoudt  
dat komt ons niet voor ogen

wij keren zelf altijd terug
naar de kamer met het uitzicht
op de treinen en de spoorwegberm  
waar het behang ontbrak,
en de gordijnen, zodat wij steeds  
de bomen konden zien, die wilg  
die omgehakt moest worden,
we waren bang dat hij
bij stormweer op het dak zou vallen  
we zochten eensgezindheid  
maar wat we droomden, 's nachts,  
verzwegen we

het was dus niet de wind  
het waren niet de bomen

ook 's nachts was er licht  
omdat achter de tuin  
het rangeerstation lag  
waar treinstellen werden  
uiteengehaald, op een  
zijspoor gezet en vergeten

nee, met de treinen
en ook niet de kou van dat jaar  
toen de wissels bevroren
en sneeuwvlokken vielen gestaag  
op mijn dochter die sliep
in mijn armen, ik droeg
haar naar huis, in de bocht  
stond een auto, ik wist plots:
ik moest nog meer zorg
voor haar dragen en verder

dat alles een keerzijde had
dat de sneeuw die zo troostend  
en traag naar beneden kwam  
en er het vuil van de straten  
bedekte, sporen droeg, verse,  
dat iemand hier voor mij
was binnengegaan

© Miriam Van hee & De Bezige Bij
From: De bramenpluk
Amsterdam: De Bezige Bij, 2002
Audio production: Het Beschrijf, 2004

Historia

det som far genom våra huvuden
och som hindrar oss från att sova
det far inte genom våra huvuden, det blir kvar

vi återvänder ständigt till
rummet med utsikt
mot tåg och banvall
där saknades tapeter,
gardiner, vi
kunde alltid se träden, pilen
som borde huggas ned
vi var rädda att den
skulle falla över taket
när stormen kom
vi sökte endräkt
men det vi drömde om natten
höll vi hemligt

inte var det vinden
inte var det träden

också om natten var det upplyst
för bakom trädgården låg
rangerbangården låg
rangerbangården
där vagnar hakades av,
ställdes åt sidan och glömdes

nej, inte tågen
och inte heller kölden det år
då växlarna frös fast
och snön envist föll
över min dotter som sov
i min famn, jag bar
henne hem, det stod
en bil i vägkröken
jag visste plötsligt:
jag måste bära henne vidare än mer varsamt

att allt har en baksida
att snön långsamt och trösterikt
föll till jorden
och täckte gatornas smuts,
den bar spår, färska,
någon hade redan gått in

Translated by Lisette Keustermans & Eva Runefelt

From: Och vi for forbid, Lund, Ellerströms, 2001.