wat ons voor ogen komt  
en ons de slaap onthoudt  
dat komt ons niet voor ogen

wij keren zelf altijd terug
naar de kamer met het uitzicht
op de treinen en de spoorwegberm  
waar het behang ontbrak,
en de gordijnen, zodat wij steeds  
de bomen konden zien, die wilg  
die omgehakt moest worden,
we waren bang dat hij
bij stormweer op het dak zou vallen  
we zochten eensgezindheid  
maar wat we droomden, 's nachts,  
verzwegen we

het was dus niet de wind  
het waren niet de bomen

ook 's nachts was er licht  
omdat achter de tuin  
het rangeerstation lag  
waar treinstellen werden  
uiteengehaald, op een  
zijspoor gezet en vergeten

nee, met de treinen
en ook niet de kou van dat jaar  
toen de wissels bevroren
en sneeuwvlokken vielen gestaag  
op mijn dochter die sliep
in mijn armen, ik droeg
haar naar huis, in de bocht  
stond een auto, ik wist plots:
ik moest nog meer zorg
voor haar dragen en verder

dat alles een keerzijde had
dat de sneeuw die zo troostend  
en traag naar beneden kwam  
en er het vuil van de straten  
bedekte, sporen droeg, verse,  
dat iemand hier voor mij
was binnengegaan