Glaoch

do Mhoira

Pé acu sa Chlár nó i dTír Chonaill duit um an dtaca seo
nó fan na slí seanda trí Ghaillimh, Maigh Eo, Sligeach,

i mBaile Átha Cliath domsa ag tnúth le glaoch.

Seo ceantar na Tenters mara maireann na caogaidí beo.
Seomra dara hurlár i dtigh deargbhríceach Victeoiriach.
Sa halla thíos cuirtín veilbhite fillte siar ina áirse
ag bun an staighre. Istigh faoin staighre pluais bheag
gléasta i ngréasáin damhán alla, is ann atá an fón.
Fágaim doras trom an tseomra ar faonoscailt: an rud
ba mheasa liom ar domhan ná cloisfinn an fón ag glaoch.

Samhlaím tú ag tiomáint. Píobán do shean-Mhazda bháin
ag baint deataigh as na bealaí a shiúladh Raiftearaí tráth
a bhíodh luach ar dhán; do mhuince Bhúdaíoch adhmaid
timpeall do bhrád, muince na n-ocht mbrón is céad
ó Theampall Poyhon na Cóiré Thuaidh; do mhéireanta
fada leabhra ar an stiúir; do shúile ag gáire le goirme
na mBeanna Beola. Samhlaím tú ag aithris os ard
ŒCast a cold eye’ is ag gabháil ansan thar uaigh Yeats
mar an horseman sa véarsa. Is samhlaím tú ag stopadh
tamall ar bhruach Loch Iascaigh i nDún na nGall
mar ar luíomar lá inár n-aonchorp nocht faoin ngréin,
mé docht mar eascann ionat, deilf do theangan im bhéal.

No. . . an ghaoth ag sianaíl sa bhfuinneog.

Páiste óg ag scréachaíl thíos i Sráid Hamilton.

Seo Bleá Cliath an tseansaoil. Tá leanaí ag rince
faoi rópaí scipeála sa tsráid. Capall ag tarraingt
lán cairte de sheanmhiotal thar bráid. I lár na hoíche
scréachaíl bhoinn na ngluaisteán goidte mar a bheadh
ainmhithe á sá. Caitheann mná gan sos,
bíonn na hallaí Biongó ag cur thar maoil,
bíonn boladh DDT sna siopaí, bruscar sa ghaoith
timpeall ar na Flats is fir óga ar thóir Dé
sa bhiorán. Braithim slán, ag téarnamh dom
ón slaghdán meánaicmeach a luigh ar mo cheann
is ar mo chléibh  le stáir mhór ghroí.

Dúirt tú liom uair gur cosa lárach a bhí fút
is chím anois iad os comhair mo shúl ag princeam
ar na troitheáin is tú ag lúbadh trí na Cruacha Gorma
faoi luas, Michelle Shocked agat ar théip ag gabháil
Œanchorage’ go hard is do ghruaig fhionn le haer
idir an dá fhuinneog thosaigh.

Is samhlaím tú id láir dhonnrua faoi ghealach úr
de rás ar lagtráigh Mhachaire Rabhartaigh
is an tsaoirse sin a shantaigh tú ó aois na hóige
á hanálú agat go haiteasach chugat féin ón aigéan buan.

Anseo sa chathair tá an spéir á leá anuas ar na tithe;
an bháisteach ag saigheadadh i gcoinne an phána.
Tá pé laethanta samhraidh atá fágtha á bhfómharú . . .

An fón . . .

No . . . ní tú. Ní tú.

© Michael Davitt
From: Scuais
Dublin: Cló Iarchonnachta, 1998

Anruf

Ob du in Clare grade bist oder in Donegal nun

Oder auf dem alten Wege durch Galway, Mayo und Sligo,


Ich bin noch hier in Dublin und warte auf deinen Anruf.


Im Tenterviertel sind die Fünfzigerahre bei bester Gesundheit.

Mein Zimmer im zweiten Stock eines viktorianischen Ziegelbaus.

In der Halle unten ein Samtvorhang, am Fuß der Treppe

Zurückgeschlagen im Bogen. Unter der Treppe ein Kabuff

Komplett mit Spinnweben tapeziert; dort ist das Telefon.

Meine schwere Tür lasse ich spaltbreit offen: Schlimmres

Kann ich mir nicht vorstellen, als es nicht klingeln zu hörn.


Ich denk mir du fährst. Der Auspuff vom alten Mazda

Gibt Rauchzeichen entlang der Wege die Raiftearai ging

Zu Zeiten da ein Gedicht noch was galt. Um deinen Hals

Die Holzperlenkette, die Perlen der hundertacht Leiden

Vom nordkoreanischen Poyhon-Tempel; schlank deine

Finger am Lenkrad; deine Augen nehmen ein Blau auf,

Das Blau der Twelve Pins. Ich denk du zitierst jenes

„Cast a cold eye…“, führt dich dein Weg an Yeats Grab

Vorüber,wie den Reiter im Gedicht. Ich denke mir, dass du

Anhälst am Ufer von Loch Eske in Donegal, wo wir ein Leib

Einmal waren, nackt in der Sonne lagen, ich in dir

Gespannt wie ein Aal, deinen Zungendelphin im Mund.


Nein… der Wind pfeift durchs Fenster.


Ein Kind kreischt unten auf der Hamilton Street.


Dies also ist Dublin, Bleá Cliath der alten Zeiten. Kinder

Tanzen auf der Strasse unter dem Springseil. Ein Gaul

Zieht einen Karren voll Schrott. Tief in der Nacht

Quietschen die Reifen gestohlener Autos, wie Tiere

Die abgeschlachtet werden. Die kettenrauchenden Frauen,

Die Bingo-Hallen, die überquellen wie üblich,

Die Läden, die nach DDT riechen, der Müll, den es

Um die Flats weht. Junge Menschen, die Gott suchen

In einer Nadelspitze. Mir geht’s besser, genesen

Von der gutbürgerlichen Grippe, die mir den Kopf

Und die Brust so heftig und zäh verstopfte.


Einmal hast du gesagt du habest Stutenbeine.

Jetzt sehe ich die vor meinen Augen tänzeln

Auf Gas und Bremse, wie du durch Cruacha Gorma

Rasant kurvst. Michelle Shocked singt vom Band

„Anchorage“ Lautstärke auf Anschlag, dein langes Haar wirbelt

der Wind zwischen den offenen Vorderfenstern.


Und ich denke mir dich als eine kastanienbraune Stute

Unterm Neumond am Ebbstrand von Machaire Rachartach

In vollem Galopp die Freiheit vom endlosen Meer inhalierend

Wonach dein Verlangen seit Jugendtagen schon jagt.


Hier in der Stadt schmilzt der Himmel auf die Häuser hernieder;

Der Regen nadelt gegen die Fensterscheiben.

Was vom Sommer blieb, gibt sich dem Herbst zu …


Telefon…


Nein… nicht du. Nicht du.

Übersetzt von Barbara Köhler