og mjóu krókaleiðirnar, höfðu baðað
í kuldakörum, í dældum með ístöppum,
svömpum úr blýhvítu, burstum,
gifsuðum runnum, og
einu sinni féll hagl, þegar við gengum yfir þvertré járnbrautarteina,
yfir ófjöfnurnar sem hægt og sígandi höfðu kaffærst, hveitikennd rödd mín,
einsatkvæðisorð, ég hallaði mér dýpra í lykt þína
og ég skjögraði áfram við hlið þér
eins og á eggjum, eins og myndgöngur
bara á fingurgómunum, í sápukenndu ljósi
önduðum við að okkur birki, hljóðlaus loftlögin,
hægribeygjandi vinstribeygjandi krákur,
andardrátturinn búinn veisluklæðnaði á milli okkar og
þetta hungur eftir snertingu (dyngja,
sem við leiddum á göngunni) og eitthvað
hélt sig við hlið okkar og fjarlægði sig
seinna
ljós yrjóttar hæðirnar
nú þegar dýpra lotnar