Het is een land van grijsaards na de zomer,  
hier geeuwt de heide in haar gal van zonde ;  
het bruin der eiken heeft de geur der honden,  
het dorp gloeit in zijn klokken van october.

De honig druipt vermoeid in aarden potten  
waaraan de handen zich getroost verenen;
en eenzaam duurt ‘t gemaal der molenstenen,
‘t kasteel staat in zijn grachten te verrotten.

Sterfbedden blinken van het goud der vaderen,  
‘t is avond en de zonen zien het wonder :
‘t geboortehuis dompelt in nevel onder
en jeugd en lief en àl zijn niet te naderen.