I

Можеби

треперењето е она

со кое започнуваме и окончуваме,

додека очите го шмукаат небото

во ритамот на некој јазик

без лична заменка за поседување:

бакар, цимет, тиркизно обоена

мува категорија, велат воздушните корени,

а ние се распрснуваме во светлосните лепези

на колибрито, во непрекинат лет, џетлег:

три грама летачки тонови и летачки занес,

варијации во гласот на Калиопа.

Така остануваме да стоиме

во воздухот, во кружење

без мртва точка на враќање, додека

под нас пејзажот

одминува.

II

Прашалник

ти е веѓата, во твоите очи

разговор на светулките:

Кажи, ни расне друга кожа,

кога вака ќе ме погледнеш

а ние почнуваме

да се преувеличуваме, удвојуваме:

мот мот, лулањето

на рајот, жар жар

цутовите на огненото дрво,

а светулките прашуваат:

Дали е колибрито метафора

за јато риби кое кружи

околу себе, кое сјаи

во шарен сон, усвитување

на боите под клепките,

кога зборувајќи

ротираме: ела ела,

секој е сам за себе

во својата соба за будење

преполовен.

III

Жегата,

голема дланка

испечена од светлина. Ние

пиеме кокосова вода, ја

слушаме жедта што се гаси

долж шевовите пот

врз телата: Сопственото

име се одвојува

од под воздушните корени,

сега е само поделен збор

како бакар или цимет

без лична заменка за поседување

и вибрирање

на дното од јазикот

во ротацијата

на крилјата. Чиниести

гонгови ти се усните,

на чиј раб исчезнува

видливото светло,

кога само уште времето

е со нас на пат.

IV

 Дождот

ги врзува своите врвци

за еден растропан ѕид:

постојана сива нијанса

стои над нас, над зеленилото,

над нештата: кожа

под која заталкуваме.

Зашеметени, небаре

моќното самување

ја отворило преводницата,

ни го здиплува здивот

остатокот светло како чаршаф

за маса: започнуваме да се

придружуваме еден со друг

по сеќавање, додека зборуваме

за нон-стоп-летот, гелендер

кон темнината и никој

со голо око не ја

препознава љубовта.

V

 Плочка од теракота,

отпечаток од твоето мокро стапало.

Сегашноста е испарување

во оваа зграда од жега

и дожд: Нежни воздушни патеки

водат кон тиркизно обоена

мува категорија, низ одаите

на коските, кога трепетот

нè храни отаде светлосните препреки.

Значи да зборуваме за колибрито

кое е веќе илјада пати

било кажано, за масата

која веќе илјада пати

била кажана, за илјадата пати:

Никогаш немаме доволно дланки

за да се сфатиме.

VI

Вечерта

се насобира

во дождовното дрво. Жолто

мами кралицата на ноќта

меѓу лисни двојки

како напуштено

претчувство кое нè открива,

кога сонот ни зборува:

Чаршафот го затегнавме

и самите себе при вртењето.

Контактен сон, така одиме во

допир на пердуви, перјани

со радиусот на растојанието,

додека при дневна светлина

не се измориме од товарот

на одвоените

тела.

 VII

 Лет во место

е стакатото на роковите:

Илјада пати очите го шмукаат

небото, испуштаме

воздушни корени, бараме

длабинска топлина со рефрен

од кажаното и тишината

на крајот од скалата

на видливото светло. Илјада пати

облаците пребришуваат над

сè, умирањето нè

гледа во огледалото,

и сепак секој пат

твојот здив се засводува

високо над оваа слика,

твоите гради затегаат

лак, веѓа и залив:

елаела,

вели треперењето,

ајде да балансираме

на оваа фреквенција

каде и окончуваме.

 VIII

 Можеби

некогаш ќе ни се допадне

начинот на кој

мравките истапуваат од нашата сенка.

Некогаш, кога твојата кожа

веќе нема да има крвоток,

ќе биде бела

како хартијава на која

пишувам, на која ти

читаш, бела и тивка:

Соблечен венчален фустан

ќе биде, отсекогаш

опишуван преку тебе,

а кога точката на враќање

ќе умре, чаршафот на креветот

истрајува во последно завртување

под пејзаж

од сонување,

кое одминува над нас,

тогаш ќе те прашам:

колку експозиција

ѝ е потребна на среќата, пред

очите да нè затворат.