Bernez Tangi
french
KILHET
Kornandoned ’ kreiz miz eost
o tont endro diouzh Par’ Neñv
o ! korf hag ene strafuilhet
sparlet - penn kil ha troad - klañv
O ! Besteodiñ ’ ra ma empenn
Teuz noazh, strobañ ’ ran er vouilhenn
Tev an touseg ’ touesk ar brulu
Ar c’hazh e kañv ’ ra «c’hweñv» en hañv
Daonet evel ur paour kaezh truilh
Beuzet, petra ’ ran ? Petra ’ ran ?
Ma askre, ma bou’elloù ’ vourbouilh
Ma zeod a chom stag ouzh ma staoñ
Pedvare ’ vin er ger, Boudedeo ?
Ma c’halon en he c’haoued ’sko
Kilhet da vat en drez pe vev
Kleier em fenn ’ ra «biñbaoñ, biñbaoñ»
Spontet gant un trouz en a-dreñv
Ma gwad d’an daoulamm ruz a ruilh
Diverniet ma skiant hep roeñv
Klask a ran ar stur, klask a ran
Ha pa z’on prest da zaoulinañ
Al loar en un taol ’n emziskoach
Sioul en dro ma spered dizaon
Kenavo ’ta diaouloù, Anaon
Bet on bet pell hen touiñ a ran
Ur sell ouzh an nec’h : ar sterenn
Adkavet an hent er skleurenn
Adkavet ar peoc’h findaonet
Setu ’n ti, goulou war enaou
Difretañ ’ ran-me ’vel ur c’hi
Tommañ ’ ran ur bañc’h kafe kreñv
’Benn c’hoazh, c’hoazh ’ vo gouel e par’ Neñv
ENSORCELÉ
Des korrigans au cœur du mois d’août
Au retour du Pardon des Cieux
L’inquiétude vrille le corps et l’esprit
verrouillé - de la tête aux pieds - malade
Mon cerveau bégaye
Fantôme nu, je trébuche dans la boue
Le crapaud enfle parmi les digitales
Le chat en deuil miaule tout l’été
Damné comme une pauvre guenille
Noyé, que fais-je ? que fais-je ?
Ma conscience, mes boyaux gargouillent
Ma langue reste collée à mon palais
Quand serai-je de nouveau chez moi, juif errant ?
Mon cœur bat dans sa cage
Ensorcelé par les ronces ou bien vivant
Des cloches résonnent dans ma tête
Effrayé par un bruit derrière moi
Mon sang galope dans mes veines
Ma raison sans rames chavire
Je cherche en vain le gouvernail
Au moment où je vais m’agenouiller
La lune soudain apparaît
Silencieux de nouveau, mon esprit apaisé
Adieu à vous diables et trépas
J’ai été très loin, je le jure
Un regard vers le ciel : l’étoile du Nord
Je retrouve le chemin dans la lueur
Je retrouve la paix disparue
Voici la maison - Lumière ! -
Je m’ébroue comme un chien
Je réchauffe du café fort
demain encore, c’est le pardon des Cieux.