Joachim Röhm
german
KOSOVA
Sa herë kam kaluar mbi qiellin tënd, Kosovë,
Midis reve të tua të rënda, gjëmimeve të tua.
Ca pika shiu u rrokullisën nga dritarja e avionit, diç thanë.
(As ato s'mund t'i prek dot, janë përjashta),
Një vetëtimë që kaloi përbri m'u duk se ma bëri me dorë.
E pra. ky është shiu yt, retë e tua, bubullimat e tua.
Ca sinjale të shpejta, xixëllima mendimi inkandeshente.
Kurse kurrizi i gjerë i tokës sate vrapon diku poshtë,
Duket e zhduket i zymtë midis zgavrave dhe humnerave të reve.
Largohemi vazhdimisht. Tani ti mbete prapa.
Tani krahu i avionit në qindra copa të pret.
1966
From: Vepra. Vëllimi i njëmbëdhjetë. Tome 11.
Paris: Editions Fayard, 2002
KOSOVA
Sooft ich deinen Himmel querte, Kosova,
Durch deine schweren Wolken flog, dein Donnergrollen,
Floss Regen kullernd übers Flugzeugfenster, sprach.
(Auch sie, die Tropfen draußen, kann ich nicht berühren.)
Ein Blitz zuckte vorbei, als wolle er mir Zeichen geben.
Das also sind sie: dein Regen, deine Wolken, dein Donner.
Ein paar rasche Signale, aufglühende Gedankenfunken,
Während unten, irgendwo, der breite Rücken deiner Erde dahineilt,
Düster auftaucht und verschwindet in den Wolkenschluchten.
Wir ziehen stetig unsre Bahn. Du bleibst zurück.
Der Flugzeugflügel schneidet dich in hundert Stücke.
1966