De mol

Aarde die 'k adem in den zwaren nacht,
voor honger aarde en aarde voor den dorst;
mijn zachte en warm met bloed gevulde borst,
mijn longen voor de lucht, met aard bevracht.

Oogen waarin het zonlicht vloeide lijk
de gouden gloed in Danaë’s schoot, herboren
als gouden zoon uit de oogen om te gloren
met glans en wederglans, ontaard in slijk.

Aarde getorst door mij, gewicht van grond
met vingers doorgegraven tot een gang
en achter deze gang een andre gang zoo lang
dat hij in andren grond, in grond uitmondt.

Gedolven in een graf, sprakeloos en vaal,
gevoed met wortelen en worm en zaad,
terwijl de blauw-en-groene pauw bestaat,
het paard, 't hert met gewei, de nachtegaal.

© Athenaeum - Polak & Van Gennep
From: Onyx
Amsterdam: Athenaeum - Polak & Van Gennep, 1983
Audio production: Flemish Literature Fund, Antwerp, 2007

La taupe

Terre que dans la nuit pesante je respire,
ô terre pour la soif et terre pour la faim;
si chaudement rempli de sang, mon tendre sein,
mes poumons ivres d'air sous la terre soupirent.

Yeux dans lesquels a plu la lumière solaire
comme le flot d'or dans les flancs de Danaé,
renaissant des yeux tel qu'un fils d'or glorifié
en éclat et reflet, - dégénérés en terre.

Terre que mon effort supporte, poids de plomb
que je fouille des doigts pour creuser un couloir
et dans ce couloir un autre couloir si noir
qu'il se perd dans un fond encore plus profond.

Muette et blême, dans ce funèbre sous-sol,
Me nourrissant de fibre et de graine et de ver,
alors qu'existe là-haut le paon bleu et vert,
le cheval, le cerf aux grands bois, le rossignol

Traduit du néerlandais par Christine D'Haen.