Der Rose kündigen für den Tag, an dem alle nach Dornen fragen

An süßduftenden Tagen, an denen Regen auf allen Bänken sitzt
und ein Rentner über die Rohheit der Jugend erzürnt
-denn der Regen ist jung und tritt die Bänke mit Wasserfüßen-,
an schweren, dunstigen, ebendiesen Tagen
ist der Garten ein Revier der Zierde,
der Schnecken und Würmer,
der Zähne der Löwen,
der Größe der Rosen,
der Majestät und des Grüns.
Ich sitze und gehe manchmal,
es ist ein Tanzschritt eher als ein Wegbereiter,
ich komme nicht an, ja ich verlaufe mich sogar.
Ich trete auf die Zehen meines Baumes.
Mein zarter Schuh versucht ein Muster, versucht etwas bleibendes zu zeichnen,
der Regen wird kommen und wird vergessen machen.
Ich werde mich wegspülen, ich werde unter der Straße gluckern, ich werde mich
wenden, an Ecken an die Oberfläche sprudeln,
ich werde Wände hinauf und hinabsteigen.
Meine Hände spielen im Haar der Farne
und ertasten das Zarte und Gegangene.
Ich denke bei mir, wie leicht und sonderbar die Flächen sind, auf denen wir
                                                                                               wandern
und gar nicht leben.
Der Rose lecke ich den Hals, den schlanken und ihre breite Stola lässt mich im
Schatten weilen.
Der Dorn, der kleine Sarazene, ist voller Eifersucht. Sein Schwert ist alt und meine
Lust sehr jung. Die bunte Dame gewährt, dass ich ein Blatt von ihrer Brust ablöse,
ein Blütensegel, ein bauschiges Tüchlein, das ich mir um Lippen und Fingerkuppen
lege, um, wie ein Schwärmer, dummer Junge, kleiner Muck vor ihr zu lagern und
                                                                                                               wie
einer, der nur Rosenworte reden darf.
Meine Dame hat ihr Herz auf meine Zunge gelegt mit dem einen Kuss.
An Tagen, wie ebendiesen. In Nächten wie jenen,
entsage ich dem Duft und schicke mich, um sie zu betrügen,
an die Hände und Münder anderer Sträucher.
Ich beiße in die Tomate, ich feiere die Röte der Völle.
Hin und her schwingt mein Verdacht,
der Garten raunt. Ich bin entdeckt,
enttarnt als Larve, die ein Blatt zerreißt.
Die Ameise kommt, um nach mir zu sehen.
Die treue Amme trägt mich hinab.
Manchmal bin ich ein Haus, das verlassen wurde von einer Schnecke.
Ich liege als stille Erinnerung am Rand und Halme wachsen in mich hinein
und Vögel hallen wider.
Meine Mauern, die gewunden und wund, zittern wie einsturzgefährdet.
Kein Denken an die fröhlichen Feste.
Sie fragen nach Dornen, die Undankbaren.
Für ebendiesen Tag, sage ich, habe ich der Rose gekündigt.

© Verlag Voland & Quist
From: Sag doch mal was zur Nacht. [Mit Audio-CD]
Dresden und Leipzig: Verlag Voland & Quist, 2006
Audio production: 2004, M.Mechner / Literaturwerkstatt Berlin

Kas ar rozenn da sutal evit an devezh, ma c'houlenn an holl war-lerc'h drein

En devezhioù c'hwekfrondus , er re ma azez ar glav war an holl skinier
 ha ma’ z a un den war e leve e fulor ouzh rustoni ar yaounkizoù
-neuze peogwir ar glav zo yaouank hag a vres ar  skinier  gant e dreiddour-
en devezhioù pounner, brumennek, dres evel-se
eo al liorzh karter ar c'hinkladurioù
ar maligorned hag ar buzhug,
dent al leoned
meurded ar roz,   
ar meurdezusted hag ar glas
Azezañ a ran, ha mont a ran a-wechoù
ur paz dañs eo kentoc'h eget un touller-hent,
ne erruan ket, ya koll va hent a ran zoken
Bale a ran war bizied-treid va gwezenn
va botez tener a glask ur skouer,  a glask tresañ un dra padus
Ar glav a zeuio ha a raio disoñjal
en em skarzhañ a rin kuit, dont a rin a-benn da hiboudiñ dindan ar straed, treiñ
a rin,  flistrañ  d’ar gorre e kornioù
pignat ha diskenn a rin gant mogerioù
C'hoari a ra va daouarn e blev ar raden
ha klask ar pezh a zo tener  hag ar pezh a zo tec’het
Soñjal a ran ennon va-unan pegen skañv ha souezhus eo an tachennadoù ma valeomp
met na vevomp ket warno.
Lipat a ran gouzoug ar rozenn,  treut ma’z eo hag he stol ledan va lez da
chom er skeud.
An drein, ar Maour bihan, zo leun a warizi. E gleze zo kozh ha va c'hoant gwall yaouank.
Aotreañ a ra din itron liesliv a aotre din tennañ un
delienn diwar he bruched, ur ouelvleuñv, ul liennig
c'hwezhet, a lakaan war va muzelloù ha beg va bizied evit
gourvez dirazi, evel unan entanet, ur paotrig sot, ur
’hleiner Muck  hag evel unan, na vez aotreet da lavarout
nemet gerioù roz
Va itron he deus laket he c'halon war va zeod astennet gant ar pok nemetañ-se.
An devezhioù evel ar re se dres. En nozvezhioù evel ar re-hont
e tilezan ar frond hag en em roan, evit touellañ anezhi,
da zaouarn ha da c’henaoùioù ar bodoù all.
Dantañ a ran en un domatezenn, lidañ a ran ruzder al leun.
Amañ hag ahont,ec'h horell va disfiz,
al liorzh a guzulika. Dizoloet on,
Didouellivet evel ur breñvedenn, he deus diframmet un delienn.  
Ar verienenn a vez oc’h erruout, da deurel ur sell ouzhin.
Ar vagerez feal am doug d'an traoñ.
A-wechoù e vezan un ti, a oa bet dilezet gant ur maligorn.
Astennet on evel un eñvorenn sioul war ar vevenn ha korzennoù a gresk betek enno
ha tregerniñ a ra al laboused a-eneb
Va mogerioù, troidellek ha gloaziet, a grenn evel en arvar  da gouezhañ en o foull
Soñjezon ebet eus ar gouelioù drant.
E c'houlennont  war-lerc'h drein, an dud dianaoudek.
Evit an devezh-se dres, emezon,em eus kaset ar rozenn da sutal.

Translated by Bernez Tangi