LAK

Usoda me vali. Včasih kot jajce. Včasih me
s šapami lomasti po bregu. Kričim. Upiram se.
Ves svoj sok zastavim. Ne smem tega delati.
Usoda me lahko utrne, to sem že začutil. Če

nam usoda ne piha na dušo, zmrznemo v hipu.
Preživljal sem dneve v strašni grozi, da sonce
ne bo več vzšlo. Da je to moj poslednji dan.
Čutil sem, kako mi svetloba polzi iz rok, in če

ne bi imel v žepu dovolj quarterjev in bi Metkin
glas ne bil dovolj mil in prijazen in konkreten
in stvaren, bi mi duša ušla iz telesa, kot mi

enkrat bo. S smrtjo je treba biti prijazen. Vse
je skupaj v vlažnem cmoku. Domovanje je, od koder
smo. Živi smo samo za hip. Dokler se lak suši.

© Tomaž Šalamun
From: Ambra
Ljubljana : Mihelač, 1995
Audio production: Študentska založba

ESMALTE

El destino me hace rodar. A veces como un huevo. A veces
   me
zarandea con sus zarpas por la pendiente. Grito. Me resisto.
Empeño todo mi jugo. No debería hacerlo.
El destino puede apagarme, eso ya lo he sentido. Si

el destino no nos animara, estaríamos muertos en el acto
He vivido días y días con el tremendo pavor de que el sol
nunca más habría de salir. De que aquel fuera mi postrer
    día.
He sentido cómo la luz se escurría de entre mis manos, y si

no hubiera tenido suficientes monedas en mi bolsillo y la
    voz                                                                                      
de Metka no fuera lo suficientemente dulce y amable y con-
    creta
y real, el alma se me hubiera escapado del cuerpo como
    alguna

vez lo habrá de hacer. Con la muerte hay que ser amable.
El hogar es de dónde venimos. Permanecemos vivos un ins-
     tante.
Mientras el esmalte se está secando.

Traducción de Pablo J. Fajdiga



In: Tomaž Šalamun: selección de poemas. Madrid: Visor 1999