КУХНИ(ТЕ)

Додето  ожесточено чукам чесън в хаванчето,
за да огранича метастазите на носталгията,
да притъпя болката, да я принизя и презра,
додето режа кромид и плача,
си припомням всички ужасни кухни,
в които капанът изневиделица щраква,
пълзят голи охлюви в умивалника,
чупят се съдове, носи се дъх на бадеми,
ножът промушва ръката ми, наливам се с джин,
чета стихове на един мъж, който панически
иска да се спаси…


Кухнята на Фазаненщрасе,
като стражи се сменяме край прозореца,
бледи, безмълвни, вторачени
в преследващото ни пълнолуние,
в подредения вътрешен двор,
в хаоса на съдбите си, навсякъде чужденци,
изопнати от отчаяние, достатъчно несвободни,
куфарите са подредени, капанът е щракнал;

или кухнята на улица “Сан Стефано”,
“внимавай да не те видят съседите през прозореца”,
ядем фасул в полунощ, направо от тенджерата,
с омекнали колене, овързани от развръзки,
подкосени от отчаяние, достатъчно безхарактерни,
долу таксито чака, капанът е щракнал.


О, кухните, кухните, кухните,
за които не искам и да си спомня,
тази в Бургас и онази в Крепи,
кухнята на ресторант “Адриано”,
Петербургската кухня, където бе сготвен
кървав борш, за да изхрани пролетариата,
или Берлинската, където Великите сили
като пържола разрязаха бедното ми отечество…
О, кухните, където се тъпчем на крак,
дробим си попари и си ги сърбаме, поглъщаме
цели самуни, лапаме върху вчерашен вестник,
о, кухните, където режем кромид, за да скрием
истинската причина за своите сълзи.

© Mirela Ivanova
From: РАЗГЛОБЯВАНЕ НА ИГРАЧКИТЕ
Sofia: Otechestwo, 1995
Audio production: 2005, M.Mechner / Literaturwerkstatt Berlin

(DIE) KÜCHEN

Während ich erbittert Knoblauch zerstampfe im Mörser,
um die Metastasen der Sehnsucht einzudämmen,
um den Schmerz zu betäuben, ihn niederzuhalten und nicht zu beachten,
während ich Zwiebeln schneide und weine,
erinnere ich mich an alle die schrecklichen Küchen,
all die historischen, fatalen Küchen,
in denen die Falle stets unverhofft zuschnappt,
wo Nacktschnecken im Abwaschbecken herumkriechen,
wo Geschirr zerbricht, wo es nach Mandeln riecht,
wo ein Messer mir die Hand durchsticht, wo ich mich vollaufen lasse
mit Gin,
wo ich die Verse eines Mannes lese, der in Panik versucht,
sich zu retten ...

Die Küche in der Fasanenstraße –
wie Wächter lösen wir uns am Fenster ab,
blaß, wortlos und auf den Vollmond starrend,
der uns verfolgt, dort im aufgeräumten Hof,
im Chaos unserer Schicksale, überall fremd,
verkrampft vor Verzweiflung, mehr als unfrei,
die Koffer sind gepackt, die Falle ist zugeschnappt;

oder die Küche in der San-Stefano-Straße:
»Paß auf. daß die Nachbarn dich nicht vom Fenster aus sehen!«
Wir essen Bohnen um Mitternacht, direkt aus dem Kochtopf,
mit weichen Knien, verstrickt in Konfliktlösungen,
gelähmt vor Verzweiflung, mehr als charakterlos,
unten wartet das Taxi, die Falle ist zugeschnappt.

O die Küchen, die Küchen, die Küchen,
die Küche in Burgas und die in Crépy,
an die ich mich um nichts erinnern will,
die Küche im Restaurant »Adriano«,
die Petersburger Küche, wo der blutige Borschtsch
gekocht wurde, der das Proletariat sattmachen sollte,
oder die Berliner Küche, wo mein armes Vaterland
von den Mächten zerschnitten wurde wie ein Kotelett...

O Küchen, wo wir uns vollstopfen im Stehen,
wo wir auslöffeln, was wir uns einbrocken,
wo wir gierig futtern auf der Zeitung von gestern,
o Küchen, wo wir Zwiebeln schneiden,
um den wahren Grund unserer Tränen nicht preiszugeben.

Aus dem Bulgarischen übersetzt von Norbert Randow



Aus: Einsames Spiel. Gedichte. Aus dem Bulgarischen von Norbert Randow. Heidelberg: Verlag Das Wunderhorn 2000.