ξαναλένε τα λόγια σου, εγώ η ηχώ
που σε ικέτευε. Όχι,
μπορώ μοναχά ν’ απαντώ.
Όταν ο άνεμος άγριος μ’ αρπάζει, απαντώ.
Στα γιαπιά, στις λακκούβες π’ αστράφτει νερό, απαντώ.
Συ με φώναξες

σαν μπουρίνι απάνω από λόφους τσουκνίδες,
όταν σύννεφο μαύρο κοράκια υψώνεται απ’των
γερανών τις κορφές. Το δικό σου το κάλεσμα
τη φωνή απ’το κορμί μου ξερίζωσε, τραγούδησα
.
Μέλη γεμάτα ντροπή, σκορπισμένα
βαθιά στο τραγούδι. Μόνο οι σκύλοι

τα χνάρια τους όχευαν.