PLATANEN BIJ HET STATION IN NÎMES
hun huid begon te rimpelen
ze werden oud en zouden doodgaan
net als wij maar zonder angst
alsof zij ergens weet van hadden
en wij niet
het afscheid kwam al dichterbij
noodweer, ontspoorde treinen
onzekerheid was er altijd
zekerheid kon je winnen
maar hoe, hoe
kon je worden als de bomen
ik voelde dat ik schrijven zou
(omdat alles altijd was
zoals het niet kon blijven)
hoe wij hier zaten
op een bank onder platanen
de zon scheen, een hond ging blaffend
achter de duiven aan
From: Achter de bergen
Amsterdam: De Bezige Bij, 1998
Audio production: Het Beschrijf, 2004
plátanos cerca de la estación de nîmes
su piel comenzaba a arrugarse,
envejecían e iban a morir
exactamente como nosotros pero sin miedo,
como si ellos supieran algo
y nosotros no
la despedida se aproximaba,
tempestad, trenes descarrilados,
siempre había incertidumbre,
se podía lograr la certidumbre
pero ¿cómo, cómo
poder volvernos como los árboles?
yo sentía que iba a escribir
(porque todo estaba siempre
como no podía quedar)
cómo estábamos sentados aquí
en un banco bajo los plátanos
el sol brillaba, un perro corría ladrando
detrás de las palomas
From: Stefaan Van den Bremt, Marco Antonio Campos
Más allá de mis manos, Colibrí, 2006.