RIBA

Jaz sem mesojedec, ampak rastlina.
Jaz sem Bog in človek v enem.
Jaz sem buba. Iz mene rase človeštvo.
Jaz imam čisto razlite možgane, kot
cvet, da lahko bolj ljubim. Včasih dam
prste vanje in so topli. Hudobni ljudje
rečejo, da se drugi ljudje v njih
utopijo. Ne. Jaz sem trebuh.
V njem sprejemam popotnike.
Jaz imam ženo, ki me ljubi.
Včasih se ustrašim, da me ona bolj
ljubi kot jaz njo in sem žalosten in
potrt. Moja žena diha kot majhen
ptiček. Njeno telo me spočije.
Moja žena se boji drugih gostov.
Rečem ji, ne, ne, ne se bati.
Vsi gosti so en sam in za nas vse.
Bela vžigalica z modro glavico mi je
padla v stroj. Umazal sem si nohte.
Zdaj premišljujem, kaj naj napišem.
Tukaj živi ena soseda. Njeni otroci zelo
razgrajajo. Jaz sem Bog in jih pomirim.
Ob enih grem k zobozdravniku. Dr. Mena,
calle Reloj. Pozvonil bom in rekel, naj mi
izdre zob, ker preveč trpim.
Najbolj sem srečen v spanju in ko pišem.
Mojstri si me podajajo iz roke v roko.
To je potrebno. To je tako potrebno
kot za drevo, da rase. Drevo rabi zemljo.
Jaz rabim zemljo, da ne znorim.
Živel bom štiristo petdeset let.
Rebazar Tarzs živi že šeststo let.
Ne vem, če je bil on v tistem belem plašču,
ker jih še ne ločim. Ko pišem, imam
drugo posteljo. Včasih se razlijem bolj kot
voda, ker voda najbolj ljubi.
Strah rani ljudi. Roža je najbolj
mehka, če daš nanjo dlan. Roža ima rada
dlan. Jaz imam rad vse. Včeraj sem
sanjal, da se je moj oče sklonil k
Harriet. Ustrašim se drugih žensk in
zato z njimi ne spim. Ampak razdalja med
Bogom in mladimi ljudmi je majhna.
V Bogu je vedno ena sama ženska, in to je
moja žena. Ne bojim se, da bi me gostje
raztrgali. Jaz lahko dam vse, pa še zrase.
Bolj ko dajem, bolj rase. Potem odplava
kot pomoč za druga bitja. Na enem planetu je
zbirni center za moje meso. Ne vem, na
katerem. Kdorkoli bo spil kaj od tega, bo
srečen. Jaz sem cevka. Jaz sem Bog, ker
ljubim. Vse temno imam tu, not, nič
zunaj. Vsako žival lahko presvetlim.
Kruli mi. Kadar slišim sokove v svojem
telesu, vem, da sem v milosti. Jaz bi moral
noč in dan požirati denar, če bi hotel
zgraditi svoje življenje, pa še ne bi
pomagalo. Jaz sem ustvarjen za to, da
sijem. Denar je smrt. Na teraso grem.
Od tam vidim vso pokrajino, do Dolores
Hidalga. Toplo in mehko je kot v Toskani,
pa ni Toskana. Tam z Metko sediva in
gledava. Sonce zaide in še sediva in
gledava. Ona ima roke kot Šakti. Jaz imam
gobec kot egipčanska žival. Ljubezen je
vse. Mojzesova košara se ni nikoli
razbila na skalah. Iz ravne pokrajine
hodijo majhni konjički. Od Sierre piha
veter. Jaz grem ljudem v usta z glavo
naprej in jih ubijem in rodim,
ubijem in rodim, ker pišem.

© Tomaž Šalamun
From: Glas
Maribor : Založba Obzorja, 1983
Audio production: Študentska založba

PEZ

Yo soy carnívoro, pero planta.
Yo soy Dios y hombre en uno.
Yo soy una crisálida. De mí emerge la humanidad.
Yo tengo el cerebro del todo derramado, como
una flor, para poder amar más. A veces hundo
los dedos en él y está caliente. La gente malvada
dice que otros se ahogan
en él. No. Yo soy una barriga.
En ella recibo a los caminantes.
Yo tengo mujer que me ama.
A veces me asusto, pensando que ella me
ama más que yo a ella, y me pongo triste y
me deprimo. Mi mujer respira como una avecilla
pequeña. Su cuerpo me descansa.
Mi mujer le teme a otros huéspedes.
Yo le digo no, no, no temas.
Todos los huéspedes son uno solo y para todos nosotros.
Una blanca cerilla de cabeza azul se me
ha caído en la máquina. Me he ensuciado las uñas.
Ahora pienso qué es lo que podría escribir.
Aquí tenemos una vecina. Sus niños hacen
mucho alboroto. Yo soy Dios y los tranquilizo.
A la una iré al dentista. Dr. Mena,
calle Reloj. Tocaré el timbre y le diré que me
extraiga la muela porque sufro demasiado.
Mi mayor felicidad es dormir y escribir.
Los maestros me van pasando de mano en mano.
Eso es necesario. Eso es tan necesario,
como el crecimiento para los árboles. Un árbol necesita tie-
      rra.
Yo necesito tierra para no enloquecer.
Yo viviré cuatrocientos cincuenta años.
Rebazar Tarzs vive ya seiscientos años.
No sé si era él con ese abrigo blanco
porque no los distingo todavía. Cuando escribo,
tengo otra cama. A veces me derramo más como
agua, porque el agua es la que más ama.
El miedo hiere a los hombres. Las flores son más
suaves si las acaricias con la mano. Las flores aman
las manos. Yo amo todo. Ayer
soñé que mi padre se inclinó hacia
Harriet. Otras mujeres me asustan,
por eso no duermo con ellas. Pero la distancia entre
Dios y la gente joven es pequeña.
En Dios hay siempre una sola mujer, y esa es
mi mujer. No tengo miedo de que los huéspedes
me destrocen. Yo puedo dar todo y aún vuelve a crecer.
Cuanto más doy, más crece. Luego se va flotando
como ayuda para otros seres. En un planeta
está el depósito central para mi carne. No sé
en cuál. Quienquiera beba algo de esto será
feliz. Yo soy un tubo. Yo soy Dios porque
amo. Todo lo oscuro lo tengo aquí, adentro, nada
afuera. Yo puedo iluminar a cualquier animal.
Me están sonando las tripas. Cuando oigo jugos en mi
cuerpo sé que estoy en gracia. Yo debería
tragar dinero noche y día si quisiera
construir mi vida, y aún no sería
suficiente. Yo fui creado para
brillar. Dinero es muerte. Salgo a la terraza.
Desde allí puedo ver toda la región, hasta Dolores
Hidalgo. El clima es cálido y suave como en Toscana,
pero no es Toscana. Con Metka nos quedamos sentados,
mirando. El sol ya se ha puesto y nosotros seguimos senta-
     dos y
mirando. Sus manos son como las de Shakti. Yo tengo
el morro de un animal egipcio. El amor lo es
todo. La canasta de Moisés nunca
se hizo trizas contra las rocas. Del llano paisaje
salen trotando pequeños caballitos. De Sierra sopla
viento. Yo entro en la boca de la gente con la cabeza
para delante y la mato y doy a luz,
la mato y doy a luz porque escribo.

Traducción de Pablo J. Fajdiga



In: Tomaž Šalamun: selección de poemas. Madrid: Visor 1999