Antjie Krog

afrikaans

Barbara Jung

german

sedert

ons die pad begin loop
het, het die irisse
uitgeblom die verla-
te oogballe van die
ligbloues die gevou-
de stil vlermuise van
die perses sedert ons

die pad begin loop het
het die gras in die saad
gekom het die botter-
blomme hulle blare soos
naelknipsels laat val
die japonikas wat
soos kamerjasse tus-
sen die seders hang is

bruin van die takke ge-
pluk sedert ons die pad
begin loop het, het die
bloureën se blink ponie-
sterte uitgeblom het
die waterval banksias
haar ineenstorting vol-
tooi sedert ons die pad

begin loop het, het die
swaels begin terugvou
die jasmyne diep uit
hul slagare begin
geur die sneeu op die spit-
se gesmelt sedert ons
die pad begin loop het
het ‘n man geluidloos

agteroor gekantel
deur die lug wat ons in-
asem ag, dis al die
lug van die aarde oor-
weldig met die dun ge-
luid van verdriet sedert
ons die pad begin loop
het word ons saans donker

van tong en vertaal ons
ontbinding ons enkels
ruik reeds die reuk. maar god!
hoe sterk ons dye hoe
vurig hoe vlug van fi-
ligraan die hart wat ha-
merend die niet in neuk

© Umuzi
From: Verweerskrif
Cape Town: Umuzi, 2006
Audio production: 2008 Literaturwerkstatt Berlin

seit wir

1.

seit wir zu gehen begannen
auf diesem weg hörten die schwertlilien
zu blühen auf die stillen
verlassenen augäpfel der
hellblauen die vornehmen
hängenden fledermäuse der lila reihe seit

wir diesen weg gehen das
gras keucht nun samen hervor
die butterblumen ließen
ihre blätter fallen wie nagelabfälle
der bademantel der kamelie
zwischen den zedern welkte von den

ästen seit dem beginn
des weges die harten pferde-
schwänze der glystinien
gerieten in verruf der
banksien wasserfall
beendete seinen tödlichen sturz seit wir

diesen weg zu gehen begannen
kamen die schwalben zurück wir
können den jasmin riechen von
seiner halsader der schnee
schmolz von den bergen
seit wir begannen stürzte ein mann rück-

wärts in all diese luft
was wir atmen ist die luft
dieser ganzen welt der himmel
überwältigt in texten
vom schmerz in der dämmerung werden auch wir
dunkelzüngig bei der übersetzung

des zerfalls unsere
knöchel stinken sterblich doch
bei gott wie stark unsere schenkel geworden
sind seit wir diesen weg
gingen wie grimmig wie wild
unser filigranes während das herz entsetzt hämmert

Aus dem Afrikaans von Barbara Jung