Lydia Böhmer, Marion Poschmann
german
1. אַרְס פּוֹאֶטִיקוֹת
1.
כְּשֶׁאֲנִי כּוֹתֵב
אֲנִי רָאוּי לְכָל בּוּז.
כִּי מָה אֲנִי כּוֹתֵב.
אֲנִי כּוֹתֵב
אִמָּא יְשֵׁנָה
עַל מִצְחָהּ אִבֵּי זֵיעָה
לֹא מַלְאָךְ שׁוֹמֵר.
(בְּכַוָּנָה אֵינִי אוֹמֵר, יָמֶיהָ בַּחֹשֶׁךְ.
לֹא מִשּׁוּם שֶׁאֵינָם
מִתּוֹךְ גַּאֲוָה.)
שֶׁמֶשׁ בְּעִצּוּמָהּ, שָׁכַחְתִּי לְצַיֵּן
תַּמּוּז אוֹ אָב
יָמִים קַיִץ עַל יוֹשְׁבֵיהֶם
אֲוִיר מְפָרֵךְ
עֵצִים כְּמוֹ חֲגָבִים
צִפּוֹרִים עַל שְׂפַת צָהֳרַיִם
עִם הָאוֹר תְּהוֹמוֹת
עִם הָאוֹר נְקִיקִים וְנִפְעָר.
אִמָּא ישנה
כָּתַבְתִּי כְּבָר.
Audio production: 2005, M.Mechner / Literaturwerkstatt Berlin
Ars Poetika 1
1.
Wenn ich schreibe,
verdiene ich alle Verachtung.
Denn was schreibe ich.
Ich schreibe:
Mutter schläft,
auf ihrer Stirn Schweißknospen,
kein behütender Engel.
(Mit Absicht sage ich nicht: ihre Tage in der Finsternis.
Nicht, weil sie nicht finster sind.
Aus Stolz.)
Ich habe vergessen zu erwähnen:
Sonne auf dem Höhepunkt der Macht,
die Monate Tamuz und Aw,
Sommertage samt ihren Bewohnern,
erschöpfende Luft,
Bäume wie Heuschrecken,
Vögel auf der Kante des Mittags,
der Abgründe Licht,
der Höhlungen Licht bricht aus.
Mutter schläft,
habe ich schon geschrieben.