Kiedy umarli planują narodziny,
cmentarze pachną wiosną.

Ich dusze podchodzą          bliżej niż sny –                                          
przywołane z zaświatów        żeby tutaj umarły.          

Dotykasz je zachłannie          twoje ciało się wzdryga –
kiedy przechodzą obok jakbyś nie istniał.

Sklepienie krajobrazu –  niebo, kilka lekkich obłoków,      
jest zbyt cienką zasłoną,
                                          nie ukryje ciebie.         

Posłuchaj – coraz głośniej biją dzwony, morze szumi w muszlach.
Każdy twój oddech mówi, że jesteś.

Wiosną znów wszystko staje się ciałem.           
Lusterka z blach dzwonią na wietrze       oczy zakwitają wszędzie.