cando octubre os penduraba por entre as ramas
–faroliños avultados– xa era tempo: iamos apañar
marmelos maduros, carrexando as cestas da 
               amarela recompensa até a cociña.

poñiámolos a remollo. as mazás e peras 
maduraban até os seus nomes, até un dulzor sinxelo,
non coma os marmelos, aferrados ás pólas
               nalgún alfabeto dun escuro recanto,

recónditos no latín do xardín,
duros e estraños no aroma seu. partiámolos,
cortabámolos en cuartos e quitabámoslle o corazón 
               (eramos catro mans adultas, dúas algo menores),

velados polas nubes de vapor do espremedor, 
botabámoslle azucre, calor e esmero a algo que, 
crudo, rexeitaba o padal. pero despois quen podería, 
               quen daría desentrañado os marmelos:

a súa xelea en tarros abombados, en ringleiras
nas alacenas gardados para a escuridade, almacenados
para os días severos, unha bodega de días nos que eles
               brillaron, nos que aínda están brillando.