Ard Posthuma
german
leanabh gréine, leanabh gealaich
is d’aodann aig an uinneag,
a leanaibh cuimhne ,
’s tu a cunntas nan lòineag
is d’aodann aig an uinneag,
a leanaibh gréine,
le do shùilean mór òrach
mar lòchrain anns am faighear
an leus nach caochail
tromh dhuibhre na h-éiginn
do thiodhlac a bhi dlùthadh
ri craobh nan lainnir,
air raon geal do léirsinn
do chùlaobh ris an uinneig
is sìneadh ciaraidh
a ghleidheas do stòras
do cheann air a chluasag,
a leanaibh gealaich.
na do phlaidein de dhòchas
[Frau Tod]
Frau Tod,
nah wie Sie sind,
wenn im April
Ihr Atemzug
Dunstfäden spinnt
ins erste Licht,
das seinem Trauerflor
noch nicht entsagt
und Sie grad noch
passieren lässt –
Frau Tod,
wir gehen auf den Schwoof
ins Land
pochender
Wachstumsschmerzen
wenn Knospen ihr Herz
als Traumkörnchen verlieren,
und die grüne Gewalt
das Dürre verbiegt
zu Ginster und Stachelkraut –
Frau Tod,
bis in die Knochen
spüre ich Ihren Schwall:
dies ist wohl nicht das Leben
nach dem Leben, nicht?
Noch nicht. Noch nicht. Noch nicht.