Προχωρώ κατά μήκος του δρόμου σαν να πήγαινα κατά μήκος ενός δρόμου χωρίς τίποτα στο μυαλό, εκτός απ’ το να σκέφτομαι τον εαυτό μου σ’ αυτόν τον δρόμο. Κι όμως υπάρχει ένα σταυροδρόμι που με απασχολεί. Αυτό το συναίσθημα της ίδιας μου της γύμνιας απέναντι σε όλους και πάνω απ’ όλα απέναντι στην ίδια μου την άβυσσο, μέχρι που μια δίνη καταπίνει την αναζήτησή μου για σχήματα. Ούτε βρίσκω ούτε ορίζω εγώ το σχήμα. Γεννιέται από τη φθορά της ύπαρξής μου. Ό,τι με συναντά είναι ικανό να με βυθίσει. Έτσι βρίσκομαι σε ανοιχτό πέλαγος. Το μόνο που με κρατάει είναι η ανάμνηση της πορείας που ακολούθησα ως εδώ: Το παιδί που χαίρεται για θλιβερές ιστορίες. Από τότε στέκομαι εγκλωβισμένος σ’ αυτό το παιχνίδι, σ’ αυτό το θλιβερό τσίρκο. Όταν δεν μένουν και πολλά να περιμένεις και ήταν σκληρό, με άλλα λόγια, όταν έχει προκαλέσει μεγάλη θλίψη, τότε είναι καλό. Δεν μεγαλώνετε μαζί, θα μπορούσε κάποιος να πει.