Jurgita Jasponytė

                      ^{Sidabro lakiūtė,}

                      ^Sidabro.

1.

Так, нібы хтось клікаў

нібыта гукаў

так, нібы на поўнач

быў пракладзены вэктар пракосу

так, нібы абудзілася мысьль зямлі і ты ведаеш 

што рабіць 

і ў якім парадку

Ад сіверу суравее і рвецца ніць

пупавіна месяцу, які родзіцца.

2.

Больш не магу маўчаць

казаць

трэба хутка

пакуль сеюць насеньне

казаць заклёнамі

і ад чараваньня зямля

выпусьціць з чэрава

ўсё жывое

і абняўшы далонямі карані

пачне ўсё

ўздымаць на паверхню

пакуль мяне ачышчае адмова ад сябе

пакуль мяне выпрабоўваюць вочы страху

3.

І беражы нас ад зьлівы

што абяцае болей

чым мы патрабуем

дай нам даволі ратоў

раз ужо ты спусьціла

на нас ураджай па полі

ведаю, ты мая маці

мае ногі пагрузьлі ў табе

навечна

і адрыў ад цябе

ператварэньню ў цябе

запарука

ведаю мы любім цябе

нават не за тое 

што слухаеш нашы малітвы

надзяляючы ўраджаем

але за тое што не перастаеш карміць

нават рот што цябе не ўсхваляе

нават тых хто ня ведае

чым ёсьць і адкуль

бярэцца жыцьцё

твая безумоўнасьць

найузорнейшая справядлівасьць.

Даждзь нам неба

падчас дажджу.

4.

Ад сіверу суравее і рвецца ніць

пупавіна што злучае зямлю

і ружовы ранішні месяц

шчыт

што бароніць нас

што родзіцца ўвечары

голым.

                      ^{Sidabro lakiūtė,}

                                          ^Sidabro.

1.

Als lüde dich jemand ein

als riefe dich einer

als ob gen Norden

verliefen die Schwaden des Strohs

der Gedanke der Erde geweckt wäre

und du wüsstest

was genau du zu tun hast.

Vor Kälte starr bricht ein Faden --

die Nabelschnur des geboren werdenden Mondes.

2.

Ich bin es müde zu schweigen

muss es sagen

ganz schnell

solange der Samen gestreut wird

mit Worten

die Erde verzaubert sich dann

und kann nicht anders

als Leben wachsen zu lassen

sie umfasst die Wurzeln mit Händen

beginnt alles

emporzuheben

solange mich reinigt die Selbstentsagung

solange die Augen des Schreckens mich prüfen.

3.

Und behüte uns vor dem Regenguss

der mehr verspricht

als wir brauchen

gib uns Mäuler genug

wenn du die Frucht über die Felder

auf uns loslässt

ich weiß, du bist mir Mutter

meine Beine stecken tief in dir fest

für immer und ewig

und Loslösung

verspricht unvermeidlich

das neuerliche Werden zu dir

ich weiß, dass wir dich lieben

und das nicht einmal

weil du die Gebete erhörst

und uns eine Ernte schenkst

sondern weil du nicht aufhörst zu nähren

selbst den Mund, der dich nicht ehrt

der nicht zu begreifen vermag

was es ist und woher es kommt

dieses Leben --

deine Bedingungslosigkeit

ist die vollkommenste Form der Gerechtigkeit.

Möge der Himmel mit uns sein

während es regnet.

4.

Vor Kälte starr bricht ein Faden --

die Nabelschnur, die die Erde verbindet

mit dem rosa Mond des Morgens --

mit dem Schild

der uns beschützt

am Vorabend geboren

nackt.

                      ^{Sidabro lakiūtė,}

                      ^Sidabro.

1.

As if one is invited,

one is called

as if the vectors of windrows 

point north

and the thoughts of the earth awaken

so that you know 

what actions to take.

A thread freezes and breaks in the cold –

the stalk of a nascent moon.

2.

I am tired 

of holding my tongue,

everything must be said,

quickly,

while the seed is sown –

magic words

enchant the earth

and you can’t

prevent life

as your palms enclose roots

lifting everything 

up

until I am cleansed by my own abnegation

until fear-filled eyes put me to the test.

3.

Protect us from the rain

that promises more

than we need,

give us enough mouths

if you set the harvest upon us

through the fields

I know you are my mother,

that my legs are stuck in you

for ages,

and to break away 

promises only

another turning towards you

I know that we love you

not just for 

your ear for our prayers,

your gift of the harvest,

but how you don’t hesitate to feed

the mouth that disrespects you,

that fails to understand

the what and from where

of life –

your unconditionality 

is the most perfect form of truth.

Let there be heaven for us

through rain.

4.

In the cold, thread freezes and breaks –

the cord connecting the earth

with the pink moon of morning –

a shield 

protecting us –

born naked

every evening.

^{Sidabro lakiūtė,}

^Sidabro.

1.

Jakby wezwał ktoś

jakby rozkazał

północ

snopów iglice wskazują

jakby ktoś umysł ziemi obudził

i już wiesz

co masz zrobić.

Na mrozie tężeje i łamie się nić –

wyrasta kiełek księżyca.

2.

Wyczerpało mnie trwanie w milczeniu

teraz kiedy pada ziarno

trzeba szybko

wypowiedzieć słowa

rzucę czar

zaklęta ziemia

będzie musiała

pozwolić na życie

obejmie dłońmi korzenie

i podsadzi je

w górę

póki wyrzeczenie się siebie czyni mnie czystą

póki mierzą się ze mną oczy strachu.

3.

Zachowaj nas od ulewy

co obiecuje więcej

niż potrzebujemy

a skoro zesłałaś

urodzaj na pola

niech i gęb do wyżywienia będzie dużo

wiem, jesteś mi matką,

moje stopy wrosły w ciebie

przez wieki

i jedynie ponowne stawanie się tobą

jest zapowiedzią nieuchronnego

oderwania

wiem, kochamy cię

nawet nie za to

że wysłuchujesz naszych modłów

i zsyłasz plon

ale że żywisz nieprzerwanie

także te niewdzięczne gęby

co nie rozumieją

czym jest i skąd się wzięło

to życie –

poprzez twoją bezinteresowność

najdoskonalej przejawia się sprawiedliwość

Niech przez deszcz

stanie się niebo.

4.

Na mrozie tężeje i łamie się nić –

pępowina łącząca ziemię

z tarczą

która nas chroni –

z różowym porannym księżycem

który wykluwa się co wieczór

nagi.

                        ^{Sidabro lakiūtė,}

                                           ^Sidabro.

1.

Как если бы кто звал

как если бы кто окликал

как если бы на север

были бы проложены направления прокосов

и мысль земли была бы разбужена и ты б знала

какие действия

нужно совершить.

На холоде застывает и ломается нить -

пуповина нарождающееся луны.

2.

 Я устала вымолчать

высказать

надо быстро

пока сеют семена

волшебными словам

тогда завораживается земля

и не может не выпустить

жизненности/животы

и обнимает ладонями корни

начинает все

поднимать на поверхность

пока меня очищает отказ от себя

пока глаза страха меня испытывают.

3.

и береги нас от ливня

обещающего больше

чем нам требуется

дай достаточно ртов

если уж урожай по полю

на нас спустила (как собаку - прим. пер.)

знаю, ты мне мать

мои ноги в тебя вонзились

на века

и отрыв

только превращение в себя

неизбежно обещает

знаю, что любим тебя

даже не за то

что выслушиваешь молитвы

и одариваешь нас урожаем

не за то, что не прекращаешь кормить

даже не славящий тебя рот

даже не понимающего

что и откуда

та жизнь -

твоя безусловность -

самая совершенная форма справедливости.

Да будет небо нам

во время дождя.

4.

На холоде стынет и ломается нить -

пуповина, соединяющая землю

с розовым утренним месяцем -

щитом

что нас охраняет

что вечером нарождается

голым.