Wisława Szymborska

Himmel, Erde, Morgen,
die Uhr zeigt acht Uhr fünfzehn.
Ruhe und Frieden
im vergilbten Gras der Savanne.
In der Ferne ein Ebenholzbaum
mit immergrünen Blättern
und ausladenden Wurzeln.

Plötzlich wird die süße Stille gestört.
Zwei Wesen, die leben wollen, sind losgelaufen.
Eine Antilope auf wilder Flucht,
hinter ihr eine Löwin, atemlos, hungrig.
Für einen Moment sind ihre Chancen gleich.
Die Fliehende ist sogar ein wenig im Vorteil.
Und hätte nicht diese Wurzel
aus der Erde geragt,
wäre nicht einer
der vier Hufe gestolpert,
wäre sie nicht eine Viertelsekunde
aus dem Rhythmus gekommen,
was die Löwin ausnutzt
mit einem weiten Sprung –

Auf die Frage, wer schuld sei,
nichts, nur Schweigen.
Unschuldig der Himmel, circulus coelestis.
Unschuldig terra nutrix, die Ernährerin Erde.
Unschuldig tempus fugitivum, die Zeit.
Unschuldig die Antilope, gazella dorcas.
Unschuldig die Löwin, leo massaicus.
Unschuldig der Ebenholzbaum, diospyros mespiliformis.
Und der Beobachter mit dem Fernrohr vor den Augen,
in Fällen wie diesem,
homo sapiens innocens.

Неба, зямля, раніца,
час – восьмая пятнаццаць.
Ціша і супакой
у жоўклых травах саваны.
Наводдаль – эбэнавае дрэва
зь лісьцем вечназялёным
і карэньнем разлогім.

Раптам пярэпалах нейкі ў безруху мірным.
Дзьве істоты, прагныя да жыцьця, сарваліся зь месца.
Вобцас бяжыць антылопа,
за ёй ільвіца, задыханая і галодная.
Шанцы ў абедзьвюх пакуль што роўныя.
У той, што ўцякае, нават пэўная перавага.
І калі б ня гэты корань,
што тырчаў зь зямлі,
калі б не зачапілася
адно з чатырох капытоў,
калі б ня чвэрць сэкунды
згубленага рытму…
Чым і карыстаецца ільвіца,
зрабіўшы доўгі скок –

На пытаньне, хто вінаваты,
нічога, толькі маўчаньне.
Нявіннае неба, circulus coelestis.
Нявінная terra nutrix, зямля-карміцелька.
Нявінны tempus fugitivum, час.
Нявінная антылопа, gazella dorcas.
Нявінная ільвіца, leo massaicus.
Нявіннае эбэнавае дрэва, diospyros mespiliformis.
І назіральнік зь біноклем ля вачэй,
як заўсёды ў такіх выпадках,
homo sapiens innocens.

Himmel, mark och morgon,
klockan åtta och femton.
Orörligt och tyst
I savannens gulnande gräs.
Långt bort ett ebenholtsträd
med städsegröna blad
och rötter som brer ut sig.

Plötsligt stör någon den sälla stillheten.
Två livsbejakande varelser far upp och iväg.
Det är en antilop som flyr i full fart
och efter den ett flåsande hungrigt lejon.
Bådas chans är just nu lika stor.
Ett visst övertag har faktiskt den som flyr.
Och om det inte var för roten
som sticker upp ur marken,
om det inte var för snavandet
med en av fyra hovar,
om det inte var för den kvartssekund
av rubbad rytm
då lejonet passar på
i ett enda jättesprång –

På frågan vem som bär skulden
inget svar, bara tystnad.
Utan skuld är himlen, circulus coelestis.
Utan skuld: terra nutrix, jorden och modern.
Utan skuld: tempus fugitivum, tiden.
Utan skuld: antilopen, Gazella dorcas.
Utan skuld: lejonet, Leo massaicus.
Utan skuld: ebenholtsträdet, Diospyros mespiliformis.
Och observatören med kikaren för ögonen
är vid dylika tillfällen
Homo sapiens innocens.

Taevas, maa, hommik,
kell on kaheksa viisteist.
Rahu ja vaikus
savanni kolletanud rohus.
Kaugemal eebenipuu
veel roheliste lehtedega
ja laia juurestikuga.

Järsku laguneb vaikelu.
Kaks elada tahtvat olendit jooksevad.
Antiloop meeletus põgenemises,
tema järel emalõvi, väsinud ja näljane.
Nende šansid on hetkel võrdsed.
Teatud eelis on isegi põgenejal.
Ja kui mitte see puujuur,
mis tolkneb mulla alt,
kui mitte komistamine ühe jalaga neljast.
Kui mitte veerand sekundiks
kaotatud rütm,
mille kasutab ära emalõvi
ühe pika hüppega –

Küsimusele, kes on süüdi,
kõlab vastuseks vaid vaikus.
Süütu taevas, circulus coelestis.
Süütu terra nutrix, toitja maa.
Süütu tempus fugitivum, aeg.
Süütu antiloop, gazella dorcas.
Süütu emalõvi, leo massaicus.
Süütu eebenipuu, diospyros mespiliformis.
Ja vaatleja binokliga silmil,
nagu sellistel juhtumitel ikka,
homo sapiens innocens.

Nebo, zemlja, jutro
sati osam i petnaest.
Mir i tišina
u požutjelim travama savane.
U daljini ebanovo drvo
s lišćem uvijek zelenim
i raširenim korijenjem.

Uto neko narušenje blage nepokretnosti.
Dva bića koja žele živjeti udariše u trk.
To je antilopa u naglom bijegu,
a za njom lavica zadihana i gladna.
Šanse njih obje su trenutno jednake.
Izvjesnu čak prednost ima bjegunica.
I da nije onog korijena,
što strši ispod zemlje,
da nije onog spoticanja
jednog od četiri mala kopita,
da nije četvrtine sekunda
poremećenog ritma,
što koristi lavica
jednim dugim skokom –

Na pitanje tko je kriv,
ništa, samo šutnja.
Nevino nebo, circulus coelestis.
Nevina terra nutrix, zemlja hraniteljica.
Nevino tempus fugitivum, vrijeme.
Nevina antilopa, gazella dorcas.
Nevina lavica, leo massaicus.
Nevino drvo ebanovo, diospyros mespiliformis.
I promatrač s dalekozorom na očima,
u slučajevima kao što je ovaj,
homo sapiens innocens.

Небо, земля, утро,
время восемь пятнадцать.
В пожелтелой траве саванны
покой и безмолвие.
В отдаленье эбеновое дерево
с зеленой, как всегда, листвой
и петляющими по земле корнями.

Внезапно в блаженной тишине что-то случается.
Две жаждущие жить жизни сорвались с места.
Стремглав уносится антилопа,
за ней львица, запыхавшаяся и голодная.
Шансы обеих пока что равны.
Даже некоторое преимущество у беглянки.
И если бы не корень,
торчащий из земли,
если бы не споткнулось
одно из четырех копытец,
если бы не четверть секунды
сбитого ритма,
чем пользуется львица,
метнувшись долгим прыжком...

На вопрос: кто виноват,
ничего, только молчанье.
Невиноватое небо, circulus coelestis.
Невиноватая terra nutrix, земля-кормилица.
Невиноватое tempus fugitivum, время.
Невиноватая антилопа, gazelle dorcas.
Невиноватая львица, leo massaicus.
Невиноватое дерево, diospyros mespiliformis.
И наблюдатель с биноклем,
всегдашний в подобных случаях
homo sapiens innocens.

Céu, terra, manhãzinha,
oito horas e quinze minutos.
Calmaria e silêncio
nas ervas amareladas da savana.
Ao longe o ébano
de folhas sempre verdes
e raízes ramificadas.

De súbito, a quietude é perturbada.
Passam a correr duas criaturas que querem viver:
um antílope numa fuga desvairada;
um leão ofegante e esfomeado.
Por instantes têm as mesmas hipóteses.
O fugitivo até leva alguma vantagem.
E não fora aquela raiz
que sai debaixo da terra,
não fora aquele tropeço
de uma das quatro patas,
não fora o ritmo quebrado
naquela fração de segundo,
que o leão tão bem aproveita
com um longo salto, –

Em resposta à pergunta
de quem é a culpa, nada, apenas silêncio.
O céu está inocente, circulus coelestis.
Terra nutrix inocente está, a terra pão.
Inocente está tempus fugitivum, o tempo.
O antílope está inocente, gazella dorcas.
O leão está inocente, leo massaicus.
O ébano inocente está, diospyros mespiliformis.
E o observador de binóculos postos,
em casos como este,
homo sapiens innocens.

Hemel, aarde, ochtend,
acht uur vijftien.
Rust en stilte
in het vergeelde gras van de savanne.
In de verte een ebbenboom
met altijdgroene bladeren
en wijdvertakte wortels.

Dan verstoort iets deze zalige onbeweeglijkheid.
Twee levenshongerige wezens schieten weg.
Een antilope slaat op de vlucht,
achternagezeten door een hijgende en hongerige leeuwin.
De kansen van de twee zijn voor een ogenblik gelijk.
Een zeker overwicht heeft zelfs de vluchtster.
En zonder die wortel,
die uit de aarde steekt,
zonder die struikeling
van een van haar vier hoeven,
zonder die kwart seconde
verstoord ritme,
die de leeuwin aangrijpt
met een lange sprong –

Op de schuldvraag,
niets, enkel zwijgen.
Onschuldige hemel, circulus coelestis.
Onschuldige terra nutrix, voedende aarde.
Onschuldige tempus fugitum, tijd.
Onschuldige antilope, gazella dorcas.
Onschuldige leeuwin, leo massaicus.
Onschuldige ebbenboom, diospyros mespiliformis.
En de observator met een verrekijker aan de ogen,
in gevallen als deze
homo sapiens innocens.