Wisława Szymborska

Noch wissen sie nicht,
was vor einer halben Stunde
dort auf der Straße passiert ist.

Auf ihren Uhren
irgendeine Zeit,
Nachmittag, Donnerstag, September.

Jemand seiht Nudeln.
Jemand recht Laub im Garten.
Die Kinder laufen kreischend um den Tisch.
Die Katze läßt sich gnädig streicheln.
Jemand weint –
wie gewöhnlich vor dem Fernseher,
wenn der böse Diego Juanita sitzenläßt.
Man hört Klopfen –
macht nichts, es ist die Nachbarin mit der geliehenen Pfanne.
In der Wohnung klingelt das Telefon –
vorerst nur wegen der Anzeige.

Ginge jemand ans Fenster
und blickte in den Himmel,
könnte er bereits die Wolken sehen,
von der Unfallstelle herübergeweht.
Zwar zerfetzt und zerrissen,
aber das ist bei ihnen an der Tagesordnung.

Яшчэ ня ведаюць,
што паўгадзіны таму
сталася там, на шашы.

На іхных гадзіньніках
гэткая сабе пара
папалудневая, чацьвярговая, верасьнёвая.

Нехта адцэджвае макарону.
Нехта ў садзе зграбае лісьце.
Дзеці зь віскам бегаюць вакол стала.
Камусь кот з сваёй ласкі дазваляе палашчыць сябе.
Хтось плача –
як зазвычай бывае пры тэлевізары,
калі нядобры Дыега здраджвае Хуаніце.
Чуецца стук у дзьверы –
нічога, гэта суседка з пазычанай патэльняй.
У пакоі зьвініць тэлефон –
пакуль толькі наконт аб’явы.

Калі б хтось падышоў да вакна
і паглядзеў на неба,
мог бы ўжо ўбачыць хмары,
прывеяныя ад месца здарэньня.
Праўда, паразрываныя, параскіданыя,
але гэта ўжо ў іх завядзёнка такая.

Ännu vet de inte
vad som för en halvtimme sedan
hände där på vägen.

På deras klockor
är tiden någon sorts
eftermiddag, torsdag, september.

Någon silar spaghetti.
Någon räfsar löv i trädgården.
Barnen springer gastande runt bordet.
Någon får av katten ynnesten att smeka den.
Någon gråter –
som man brukar framför teven
när den elake Diego bedrar Juanita.
Det knackar på dörren –
det är väl bara grannfrun med stekpannan hon lånat.
Längst in i lägenheten ringer telefonen –
än så länge gäller det bara annonsen.

Om någon hade stått i fönstret
och tittat upp mot himlen
kunde han fått syn på molnen
som just blåst hit från olycksplatsen.
Lite spridda och sprickiga, visst,
men det står ju på deras dagordning.

Nad ei tea veel,
mis juhtus pool tundi tagasi
eemal maanteel.

Aeg nende kelladel –
veel tavaline,
pärastlõunane, neljapäevane, septembrine.

Keegi kurnab makarone.
Keegi riisub aias lehti.
Lapsed jooksevad kiljudes ümber laua.
Kellegi kass laseb end armulikult silitada.
Keegi nutab –
nagu ikka tavaliselt teleka ees,
kui paha Diego petab Juanitat.
Koputus uksele –
ei midagi erilist, seal on naabrinaine laenatud panniga.
Korterisügavuses heliseb telefon –
praegu vaid kuulutuse asjus.

Kui keegi oleks astunud akna juurde
ja vaadanud taevasse,
siis võinuks näha pilvi
kogunemas avarii kohale.
Küll lõhki käristatud ja segi paisatud,
aga selline ongi pilvede argipäev.

Još ne znaju
što se prije pola sata
desilo tamo, na cesti.

Na njihovim satovima
obično doba dana,
popodnevno, četvrtkovo,
rujansko.

Netko procjeđuje makarone.
Netko grablja lišće u vrtu.
Djeca s cikom trče
Oko stola.
Nekome se mačka milosrdno
dopušta maziti.
Netko plače –
kao i obično pred
televizorom,
kad zločesti Diego
vara Juanitu.
Čuje se kucanje –
ništa, to je susjeda s
posuđenom tavom.
U dubini stana zvoni
zvono telefona –
zasad samo po pitanju
oglasa.

Kad bi netko stao na prozor
i pogledao u nebo
mogao bi već ugledati oblake
dopuhane iznad mjesta
nesreće.
Doduše pocijepane
i razbacane
ali to je kod njih svakodnevna
pojava.

Они пока не знают,
что полчаса назад
произошло на шоссе.

На их часах
некое время как время,
послеполуденное, четверговое, сентябрьское.

Кто-то откидывает лапшу на дуршлаг,
Кто-то сгребает во дворике листья.
Галдя, носятся вокруг стола дети.
Кому-то милостиво позволяет погладить себя кот.
Кто-то плачет —
как оно бывает у телевизора,
когда бессовестный Диего изменяет Хуаните.
Слышится стук в дверь —
это ничего, это соседка возвращает сковородку.
В глубине квартиры звонит телефон —
пока что только насчет объявления.

Если бы кто-нибудь подошел к окну
и поглядел в небо,
он бы уже смог увидеть тучи,
присквозившие с места события.
Клочковатые, правда, и раскиданные,
но такое за ними водится.

Ainda não sabem
o que há meia hora
na estrada aconteceu.

Nos seus relógios,
mais hora menos hora
da tarde, de quinta, de setembro.

Há quem escorra o esparguete.
Há quem varra as folhas do jardim.
As crianças correm gritando em roda da mesa.
Um gato faz o favor de se deixar afagar. 
Há quem chore –
como de costume a ver televisão,
quando o mauzão do Diego trai a Juanita.
Alguém bate à porta –
não é nada, é a vizinha a devolver a frigideira.
Nos fundos da casa o telefone toca –
para já, só para saber do anúncio. 

Quem se assomasse à janela
e olhasse para o céu,
já poderia ver as nuvens
vindas do local do acidente,
Na verdade, destroçadas e espalhadas;
mas tal, para elas, está na ordem do dia. 

Ze weten nog niet,
wat een halfuur geleden
daar is gebeurd, op de weg.

Op hun horloges
zomaar een tijdstip,
’s middags, op een donderdag, in september.

Iemand giet de vermicelli af.
Iemand harkt bladeren aan in een tuintje.
Kinderen rennen gillend rond de tafel.
Een poes laat zich zomaar door iemand aaien.
Iemand huilt –
zoals zo vaak voor de televisie,
als die schurk van een Diego Juanita bedriegt.
Er wordt geklopt –
het is niets, de buurvrouw met een geleende koekenpan.
Verderop in huis gaat de telefoon –
voorlopig alleen nog in verband met de advertentie.

Als iemand voor het raam zou gaan staan
met een blik op de hemel,
zou hij de wolken al kunnen zien
die komen aanwaaien van boven de plaats van het ongeluk.
Weliswaar verscheurd en kriskras door elkaar,
maar dat is hun orde van alledag.