Hugo Claus

Sparse song dark thread
Land like a sheet
That sinks

Springland of hooves and milk
And children of willow

Fever and summerland when the sun
Makes its young in the corn

Blond fencing
With the deaf-mute farmers by the dead firesides
That pray ‘May God forgive us for
What he has done to us.’

With the fishermen who burn on their boats
With the spotted animals the foaming women
That sink

Land you break into me. My eyes are shards
I in Ithaca with holes in my skin
I borrow your air in my words
Your bushes your lime trees hide in my language

My letters are: West Flanders dune and polder

I drown in you
Land you become a gong in my skull and sometimes
Later in the harbours
A conch: May and beetle Dim light
Earth.

Tenue canción hilo oscuro
País como una sábana
Que se hunde

País primaveral de granjas y leche
Y niños de madera de sauce

País estival y febril cuando el sol
Concibe sus crías entre el trigo

Rubio cerco en torno
A los campesinos sordomudos junto a la lumbre muerta
Que rezan: “Dios nos perdone por
Lo que nos ha hecho”

A los pescadores quemando en sus botes
A los animales con pintas a las espumajeantes mujeres
Que se hunden

País me resquebrajas Mis ojos son añicos
Yo en Ítaca con agujeros en la piel
Prestas tu aire a mis palabras
Acojo en mi lenguaje tus arbustos tus tilos

Mis letras son: Flandes Occidental duna y pólder

Me anego en ti
País serás un gong en mi cráneo y a veces
Más tarde en los puertos
Una bocina: mayo y escarabajo Fosca luminosa
Tierra.

Maigre chant trame obscure
terre comme un drap
qui sombre.

Terre printanière de fermes et de lait
enfants de bois de saule.

Fièvre et terre d'été quand le soleil
fait ses petits dans les blés.

Blonde clôture
avec les paysans sourds-muets près des foyers éteints ;
ils prient « Que Dieu nous pardonne
le mal qu'il nous a fait ».

Avec les pêcheurs qui brûlent dans leur barque
avec les bêtes tachetées, les femmes écumantes
qui sombrent.

Terre, tu m'entames. Mes yeux sont des tessons.
Moi en Ithaque, des trous dans ma peau,
j'emprunte ton ciel dans mes mots.
Tes buissons, tes tilleuls séjournent dans ma parole.

Mes lettres sont: West-Flandre, dune et polder.

En toi je me noie,
terre, tu deviens un gong dans mon crâne et parfois
dans le port du soir
une conque marine: hanneton et mai, claire sombre
terre.

Canzone fievole filo oscuro
Paese come un panno
Che sprofonda

Paese di primaverile di fattorie e di latte
E figli di legno di salice

Febbre e paese estivo quando il sole
Genera i suoi piccoli nel grano

Recinto biondo
Con i contadini sordomuti presso i focolari spenti
Che pregano "Che Dio ci perdoni per
Ciò che ci ha fatto"

Con i pescatori che ardono sulle loro barche
Con gli animali maculati le donne schiumanti
Che sprofondano

Paese tu mi intacchi I miei occhi sono schegge
Io in Itaca con la pelle bucata
Mutuo il tuo cielo nelle mie parole
I tuoi arbusti i tuoi tigli si celano nella mia lingua

Le mie lettere sono: Fiandra Occidentale duna e polder

Affogo in te
Paese tu diventi un gong nel mio cranio e talvolta
Più tardi nei porti
Una buccina: maggio e coleottero Tenebrosa chiara
Terra.

Cienka pieśń ciemna więź
ziemia
jak tonące płótno

Ziemia wiosenna zagrodami i mlekiem
dziećmi z wierzbiny

Gorączko i ziemio letnia gdy słońce
płodzi w zbożu swoje młode

Płowy opłotku
z głuchoniemymi chłopami przy martwych paleniskach
i przy modlitwie “Oby Bóg nam wybaczył to,
co nam wyrządził”

Z rybakiami płonącymi na łodziach
cętkowanymi zwierzętami pieniącymi się kobietami
które toną

Ziemio napoczynasz mnie Moje oczy strzaskane
ja w Itace z dziurami w skórze
dla moich słów pożyczam twoje powietrze
twoje krzewy twoje lipy zakradają się do mojego języka

Inicjały moje: Flandria Zachodnia wydma i polder

Tone w tobie
ziemio gongu w mojej głowie a czasem
później w porcie
koncho: maju i chrząszczu Niepojęta widna
Ziemio.

Suh spev senčna nit
Dežela kot rjuha
Ki se pogreza.

Pomladna dežela farm in mleka
In otrok iz vrbovine.

Vročice in poletja dežela ko sonce
V koruzi koti svoje mladiče.

Svetel plot
Z gluhonemimi kmeti ob ugaslih ognjiščih
Ki molijo 'Bog nam odpusti,
Kar nam je storil.'

Z ribiči ki se žgejo na svojih barkah
S pegastimi živalmi penastimi ženami
Ki se pogrezajo.

Dežela drobiš me Črepinje so moje oči.
Jaz v Itaki z luknjami v koži
Si v svojih besedah sposojam tvoje nebo
V mojem jeziku se skrivajo tvoji grmi tvoje lipe

Moje črke so: Zahodna Flandrija polder in sipine.

Utapljam se v tebi
Dežela gong v moji lobanji postajaš in
Pozneje v luki kdaj
Školjka: maj in hrošč Temna svetla
Zemlja.

Lake pesme tamna niti
Toneš zemljo
Kao belo platno

Zemljo prolećna sa mlekom i stajama
I decom od vrbinog drveta

Zemljo groznice i leta kad se sunce
Među klasjem koti

Svetli plotu
Kraj mrtvih ognjišta i nemuštih paora
Što se mole »Da nam Bog oprosti
Ono što nam učini«

Kraj ribara što bukte u čamcima
Kraj pirgavog zverinja i kiptećih ženskinja
Što tonu

Zemljo što me kršiši u očima mi srča
Ja u Itaki olinjalog krzna
Svojim rečima zajmim od tvog neba
U govoru mi se skriva tvoje žbunje tvoja lipa

Slova su mi: Zapadne Flandrije dine i polderi

Davim se u tebi
Zemljo što bat si mi pod lobanjom
a u lučko veče
katkad školjka: majska koka Mračna laka
Zemljo

Tunn sång dunkel tråd
land likt ett lakan
som sjunker

Vårliga land av gårdar och mjölk
och barn av videträ

Feber och sommarland när solen
föder sina ungar i säden

Blond inhägnad
kring dövstumma bönder vid slocknade eldstäder
som ber “Må Herren förlåta oss
det onda han har tillfogat oss“

Med fiskare som brinner i sina båtar
med de fläckiga djuren, de rasande kvinnorna
som sjunker

Land du slår sönder mig Mina ögon är skärvor
Jag står på Itaka med hål i skinnet
Jag lånar din himmel i mina ord
Dina snår dina lindar bebor mitt språk

Mina bokstäver är: Västflandern dyner och marskland

Jag drunknar i dig
Land du blir en gonggong i min skalle och ibland
senare i hamnen
en havssnäcka: med en skalbagge Dunkelt ljus
jord.