Pere Quart

He decidido marcharme para siempre.
Amén.

Volveré mañana
porque soy viejo
y tengo los pies muy resentidos
e hinchados por la gota.

Pero volveré a marcharme pasado mañana,
rejuvenecido por el asco.
Para siempre jamás Amén.

Pasado mañana no, el otro, volveré,
paloma de raza mensajera,
como ella estúpido,
aunque no tan recto,
ni blanco tampoco.

Emponzoñado de mitos,
con las alforjas colmadas de blasfemias,
huesudo y chupado y legañoso,
príncipe desposeído hasta de sus sueños,
Job de pocilga;
Con la lengua cortada, castrado, pasto de la piojería.

Tomaré el tren de vacaciones pagadas.
Agarrado al tope.
La tierra que fue nuestra herencia,
Huye de mí.
Es un chorro entre las piernas
que me rechaza.
Herbaza, pedregal:
signos de amor disueltos en vergüenza.
¡Oh, tierra sin cielo!

Pero miradme;
Otra vez he vuelto.
Solo, casi ciego de tanta lepra.
Mañana me voy
-no os engaño esta vez.

Sí, sí: me voy a gatas
como el tatarabuelo,
por el atajo de los contrabandistas
hasta la línea negra de la muerte.

Salto entonces en las tinieblas ardientes,
donde todo es extranjero.
Donde vive desterrado
el Dios antiguo de los padres.

Odlćio sam otići zauvijek.
Amen.

Sutra ću se vratiti
jer sam već star
i noge su mi umorne,
kostobolja me mući.

Ali prekosutra opet ću otići,
pomladen od gadenja.
Ovog puta zauvijek. Amen.

Slijedećeg dana ću se vratiti,
golub lutalica,
glup kao i on
ali ne toliko siguran
ni bijel poput njega.

Zatrovan mitovima,
s torbom prpunom psovki,
koŝtunjav i suh, i krmeljiv,
knez razvlaŝten ćak i od snova,
Job za dvije pare;
odsjećena jezika, uŝkopljen,
po meni uŝi pasu.

Uzet ću vlak s plaćenim povratkom.
Uhvatit ću se za odbojnik.
Zemlja ŝto bje nam nasljede
bježi od mene.
Promiče ispod mojih nogu
i odbacuje me.

Trave, ŝljunak:
Znakovi ljubavi rasprŝeni od srama.

Oh, zemljo bez neba!

Ali gledajte me:
opet sam se vratio.
Sasvim sam, skoro slijep od gube.

Sutra odlazim
– ovoga puta ne lažem –
Da, da: odlazim četveronoŝke
kao ŝukundjed,
stazama krijumčara
do crne granice smrti.

Skačem zatim u užarenu tminu
gdje sve mi je strano.
Gdje, izgnan, živi
drevni Bog otaca.

‘k Heb besloten te gaan, voor altijd.
Amen en uit.

De volgende dag kom ik wel weer
want ik ben oud
en week zijn me de voeten
met builen vol pus.

Maar de dag daarna ga ‘k weer weg,
door walging herboren.
Voor eeuwig en altijd. Amen.
De derde dag kom ik dan weer
als een duif van goed ras,
even stompzinning,
hoewel niet zo rechtlijnig 
en wit evenmin.

Vergeven van myten,
de zakken vol laster,
knokig, bezopen en leep,
tot zelfs in zijn dromen ontluisterde heerser,
stinkende job,
ontmand, gespleten de tong
waarop de miserie te grazen staat.

‘k Neem de trein van’t betaald verlof
kont op de buffer geplakt.
De aarde, die ons erfgoed ging zijn,
vlucht van me weg.
’t Is een pijn tussen de benen
die me afstoot.
Hagel en gras:
tekens van liefde, in schaamte vergaan.

O, aarde zonder hemel!

Maar kijk m’eens aan: 
‘k ben nog maar eens teruggekeerd.
Gans alleen, en bijna blind van de lepra.
Morgen ga ‘k weg
– deze keer hou ‘k jullie niet meer voor ’t lapje –. 
Jawel: ‘k ga op handen en voeten.
net grootvaders vader,
langs de smokkelweg weg
tot aan de zwarte streep van de dood.

‘k Spring dan in de ontstoken schemering
waar alles bevreemdend is.
Waar, verbannen, de ouwe
God der vaderen hokt.