Sandra Hubinger

Without a roof the looks

sweeping over the fields

whose fringes flatten

In the body without a roof

for being no flesh no bone

Without a roof the thought, hard

like hoe on stone

running to iron, the ends blunt

Without a roof in its beginnings

the radiant grows dark

Without a roof in stumbling together

in interlocking

those entrusted to the heart without a roof 

Bez kuće pogledi

što lutaju poljima

čiji rubovi blijede

U tijelu bez kuće

biću ni krv ni meso

Bez kuće misao, tvrda

poput motike o kamen

što žuri željezu, tupih krajeva

U počecima bez kuće

ono sjajno tamni

Bez kuće u spoticanju jedno prema drugome

u isprepletanju

Na srce položeno bez kuće

Без дом погледите

скитаат по полињата

чии рабови се израмнуваат

Во телото без дом

на битието ни месо ни нога

Без дом мислата, крута

како копач по камен

преминувајќи во железо краевите тапи

Во почетоците без дом

светкавото затемнува

Без дом во препнувањето еднододруго

во назабувањето

на срце положеното без дом